No Return - Requiem

• BandNo Return [FR]
• TitelRequiem
• Release datum21-10-2022
• LabelMighty Music [DK]
• PromotorTarget Group [DK]
• Genre Melodieuze deathmetal, Thrashmetal

Tracklist

01. The Only One
02. Killing Machines
03. Affliction
04. No Apologies
05. Nobody Cares About You
06. Unscarred
07. Survival Instinct
08. Lies
09. The Podium Of Truths
10. The Black Wolfs Kingdom

Een snelle zoekopdracht online over het woord "leeftijd" zal een verscheidenheid aan veelgebruikte uitdrukkingen laten zien. De eerste en waarschijnlijk de meest gebruikte is "volwassen worden", wat verwijst naar het bereiken van volwassenheid of een bepaald niveau van volwassenheid. In hun 33-ste carrièrejaar zijn de Franse death / thrash metal-veteranen van No Return de "coming of age"-fase al wel gepasseerd. Maar dat betekent niet dat ze stagneren, tot rust komen of op hun lauweren rusten.

Integendeel zelfs. Na een release-pauze van een jaar of vijf is No Return terug met Requiem, hun elfde studioalbum. Zoals elke artiest is dit laatste werkstuk het beste dat ze ooit gemaakt hebben. Maar soms is dat ook echt gewoon zo. Afgaand op eerder materiaal dat ik sporadisch hoorde, is het in elk geval hun zwaarste en meest woeste werk tot nu toe. In feite presenteert het Parijse vijftal zich nog altijd met een relatief modern geluid, waarbij de thrash / death-hybride behoorlijk intens klinkt.

Zonder per se tot grote hoogte te stijgen is in elk geval goed te horen dat je hier te maken hebt met ervaren muzikanten, die heel goed weten waar ze mee bezig zijn. De twee eerste tracks van het album The Only One en Killing Machines klinken alvast veelbelovend. Vooral die tweede is een lekker thrash-monster dat enthousiasme en energie oproept. Wat de band ook goed doet is de terugkeer van zanger Steeve Petit, die met z'n rauw brullende stemgeluid een prettig contrast vormt met de melodieuze gitaarleads. Vervolgens doen Affliction en No Apologies er qua agressie nog een schepje bovenop, en horen we de melodeath-invloeden voorbij komen.

Daarna heb ik het wel zo'n beetje gehoord, en hoor ik vooral een herhalingsoefening. Ik kan prima naar de muziek van No Return luisteren, maar een heel album lang is me te veel, ik vind de onderlinge variatie te minimaal. Unscarred en Lies vind ik op zichzelf uitstekend te pruimen, maar dan is de koek wel op. In mijn beleving zijn The Podium Of Truths en The Black Wolfs Kingdom, de laatste twee nummers van het album, de minste van het stel. Ook bij beluistering in willekeurige volgorde blijft dat gevoel.

In 2015 besprak ik het album Fearless Walk To Rise, en mijn conclusie van toen blijk ik hier zomaar te kunnen herhalen (al had ik dat van tevoren niet bedacht): No Return weet hun muziek niet zodanig spannend te brengen dat er na de eerste positieve indrukken - die zijn er absoluut! - iets voor langere tijd overblijft. Met andere woorden: Requiem luistert lekker weg, maar blijft nauwelijks hangen.