Noisebazooka - Humped world
- Noisebazooka [AT]
- Humped world
- 01-04-2012
- EveryDayHate [PL]
Tracklist
01. Humped World
02. Jaded Pleasures
03. Kamakura
04. Slotted By Memory
05. Force Fed Music
06. Third-Order Cybernetics
07. Manhole Cover Theft
08. Consuming Different Types Of Bodies
09. Muzungu
10. Snatches
11. Combing Through Anatomy
12. Hate Forecast
13. Place On The Plate
14. Cone Which Was Hit By A Meteorite
15. Apple In a Row
16. Language is conservative
17. Here Comes the Wire
18. Factoid
19. Futurehype Ruins
20. Grinded Colours
21. The Answer
22. Soiled Dualism
23. Dark Waters Rise
24. Propagandarchy
25. Shroud of Episemology
26. Abstractions
27. Collapsing New Buildings
28. Oxygen Tent
29. The End of Music
30. Egal (Japanische Kampfhörspiele cover)
31. The Kill (Napalm Death cover)
32. Winterlandscapes
Sommige bands maken er een sport van om gehaat te worden. Noisebazooka doet een hele grote gooi naar het kampioenschap. De tweekoppige grindcore band uit Oostenrijk draait mee sinds 2005 en het gloednieuwe Humped World is voor zover ik het heb begrepen hun tweede volwaardige album. Het is een album met 32 nummers die bij elkaar de drie kwartier aantikken. En dat is voor grindcorebegrippen best een lange zit. En in Noisebazooka’s geval - ik zal er niet omheen draaien- een hele, hele lange zit.
De band vermengt invloeden uit de klassieke grindcore van bands als Brutal Truth en Napalm Death met de hedendaagse waanzin van een band als Agoraphobic Nosebleed. Het politieke engagement dat deze namen verenigt, wordt ook door Noisebazooka min of meer gebezigd. Althans voor zover ik het kan volgen dan. Geen titels met ideetjes voor wat je allemaal met diarree en opgegraven vrouwenkarkassen kan doen maar titels als Propagandarchy, Dark Waters Rise en Soiled Dualism vullen de achterzijde van het pakketje.
Bij de doorgrondingspogingen van Humped World is het de voortdurende vraag of Noisebazooka met opzet de luisteraar verveelt met haar herrie of dat ze gewoonweg echt niets anders kan. Vanaf de eerste seconde zit je middenin half geïmproviseerde amateursgitaarpartijen die overladen worden met het ratelende geluid van een op hol geslagen drumcomputer waarvan de uitknop door de machines van Stephen King uit Maximum Overdrive bediend worden. Schuilt er in de onderlagen iets geniaals of is dit het gewoon ongecontroleerde frustratie van een stel moeilijk opvoedbare puistenpubers is waarin geen enkele structuur schuilt? Het is moeilijk om grip op het sfeertje te krijgen omdat je in knotsgekke nummertjes als Muzungu voortdurend op het verkeerde been gezet wordt door behoorlijk onlogische samples. Het uiterst dunne geluid maakt het allemaal nog veel vermoeiender.
Bij Agoraphobic Nosebleed wordt je direct overrompeld door muzikaal vakmanschap en een dosis allesverwoestende agressie, bij Noisebazooka komen de beslissende schoppen onder je hol nauwelijks uit de verf. Ratelende blastpassages verzanden in smeulende hopen ellende. Alsof je 180 op de snelweg rijdt en dan ineens terug naar de eerste versnelling schakelt. Dat effect. De bas duikt heel af en toe op, maar niet om een vet smoelwerk aan het geheel te geven. Hij is er eigenlijk alleen om de irritante randjes te benadrukken. Zoals in Collapsing New Buildings bijvoorbeeld. Juist op dit soort momenten bekruipt me het gevoel dat het duo het erom doet. Het distribueren van sonische terreur. De chaos van oorlog op band vastgelegd. Met een drumcomputer die klinkt als een ratelende punt 30 omdat een echte zo’n rommeltje geeft in de studio. De sarcastische ondertoon kan ook een hint zijn naar dat de herrie precies zo klinkt zoals de heren van Noisebazooka dat bedoeld hebben. De tien minuten durende ambiente afsluiter Winterlandscapes is er om u nog eens extra uit te lachen.
Noisebazooka. Geniaal of knettergek? Of allebei? Ik kom er niet uit. Avontuurlijk is het zeker. Grinders alle landen kunnen maar beter eerst even luisteren.
Almir - all music
Salmi - all vocals