Powerwolf - Preachers of the Night

• BandPowerwolf [DE]
• TitelPreachers of the Night
• Release datum19-07-2013
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Amen & Attack
02. Secrets Of The Sacristy
03. Coleus Sanctus
04. Sacred & Wild
05. Kreuzfeuer
06. Cardinal Sin
07. In The Name Of God (Deus Vult)
08. Nochnoi Dozor
09. Lust For Blood
10. Extatum Et Oratum
11. Last Of The Living Dead

Ik kan me mijn kennismaking met Powerwolf nog precies herinneren. In 2007 ging ik naar Dynamo in Eindhoven om daar Candlemass tijdens hun King Of The Grey Islands tour te bekijken, het was destijds de live kennismaking met de nieuwe zanger Robert Lowe in de gelederen. Als support speelden toen als ik me niet vergis twee Nederlandse doombands, In Age And Sadness en Officium Triste. Special Guest tijdens die tour was dus Powerwolf, een Duitse power metalband die op die avond qua muzikale insteek letterlijk uit de toon viel.

Maar die band maakte een onuitwisbare indruk op me. Natuurlijk, de muziek die de band ten gehore bracht was verre van nieuw, maar de aankleding van band en optreden, en het plezier en fanatisme waarmee de band zich presenteerde maakte wat mij betreft het verschil. Ik heb ter plekke de cd Lupus Dei, de op dat moment actuele cd van de band, naar later bleek hun tweede, gekocht. En daarna ook elke volgende van de band. Ik heb dan ook al verschillende keren op het punt gestaan om een album van Powerwolf te bespreken, maar het is er eigenlijk nooit van gekomen. Tot nu.

Preachers Of The Night is inmiddels het vijfde studiowerkje, en het eerste album voor Napalm Records. Dat Powerwolf vooral in Duitsland groot is mag blijken uit het gegeven dat op het moment van schrijven dit nieuwe album al fier de Duitse albumcharts aanvoert. De power metal zoals de band die speelt is dan ook zo catchy als wat, en blijkbaar geschikt voor een groot publiek, misschien zelfs wel buiten de metalscene. Ook nog wel geinig om te vermelden is dat er een deluxe edition van het album verkrijgbaar is, dat een uitvouwbaar altaar bevat (a 130 euro, dat dan weer wel).

En daarmee hebben we meteen een van de belangrijkste thema's te pakken die Powerwolf behandelt: religie. Maar dan niet zozeer vanuit geloofsovertuigelijk oogpunt, eerder vanuit geschiedkundig perspectief. De meeste titels laten dan ook weinig te raden over waar de nummers over gaan, net als de albumtitel Preachers Of The Night zelf natuurlijk.

Het album gaat van start met Amen & Attack, tevens eerste single. En dan blijkt (gelukkig) dat er qua muziek weinig tot niets veranderd is ten opzichte van de voorgangers. Vul alle bekende elementen maar alvast in, ze zijn in dit eerste nummer meteen vertegenwoordigd. Lekker uptempo, met ratelende dubbele basdrums, de galmende zang, koortjes, pakkende, meezingbare refreintjes, epische, bombastische accenten (veel toetsen) en natuurlijk spetterend gitaarwerk. Ik ben meteen weer verliefd op deze muziek, die m'n hersenpan waarschijnlijk voorlopig niet uit te krijgen is.

Met Secrets Of The Sacricy gaat de aanval op de hersenpan vrolijk verder, om eigenlijk het hele album lang niet meer op te houden. Natuurlijk zijn er wel wat subtiele accentjes in enkele nummers of passages om er voor te zorgen dat niet alles hetzelfde klinkt. Van een minder tempogevoelig nummer als Sacred & Wild (Fight! Fight!) tot aan een snelheidsmonster als Cardinal Sin. Al viert het bombasme natuurlijk hoogtij: Coleus Sanctus, Cardinal Sin, In The Name Of God (Deus Vult), Extatum Et Oratum hebben bijvoorbeeld als overeenkomst, behalve het Latijn, dat er verheven koorzang in het intro verwerkt is. Zo beginnen ook veel nummers met orgelspel.

Een opvallend nummer is bijvoorbeeld ook Kreuzfeuer, het eerste nummer dat Powerwolf in het Duits brengt. Het is daarnaast een van de weinige nummers die niet uptempo is, maar vrij langzaam, en daardoor wel lekker zwaar. Dat laatste geldt ook voor Nochdoi Dozor, dat in het begin de sfeer weergeeft van een slavenschip, in mijn beleving dan toch (ik moest zelfs heel even denken aan Zed Yago).

Afsluiter Last Of The Living Dead is zelfs redelijk opvallend of afwijkend te noemen. In eerste instantie moest ik even wennen aan het nummer, en had ik een 'nachtkaars' gevoel: geen voldaan einde van het album. Maar de track bleek een groeier, en is in al z'n epiek juist een passend slotakkoord.

Ik zeg: Halleluja!