Spiritus Mortis - The Year Is One

• BandSpiritus Mortis [FI]
• TitelThe Year Is One
• Release datum11-11-2016
• LabelSvart Records [FI]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Robe of Ectoplasm
02. I am a Name on Your Funeral Wreath
03. Babalon Working
04. Jesus Christ, Son of Satan
05. Holiday in the Cemetery
06. She Died a Virgin
07. Black Magic, White Powder
08. World of No Light

Spiritus Mortis uit Finland heeft weliswaar een redelijke status onder de ware doomliefhebber bewerkstelligd, maar blinkt nou niet bepaald uit in productiviteit. De band is opgericht in 1987, en voert daarmee de officieuze benaming van 'eerste Finse doomband' als eretitel op. Desalniettemin wist de band in die bijna dertig jaar pas drie albums te vervolledigen. De laatste daarvan (The God Behind the God) dateert al weer van 2009, dus het werd weer eens tijd voor een nieuw, vierde, album. Het eveneens Finse label Svart Records biedt deze kans, dus vorige week verscheen The Year Is One.

Bij beluistering bedenk ik me dat de term old school te pas en te onpas wordt gebruikt om een muzikale richting te duiden, maar dat deze in de doom metal eigenlijk nauwelijks wordt toegepast. Terwijl dat juist gevoelsmatig een term is die ik bij uitstek zou kunnen gebruiken om de muziek van Spiritus Mortis te omschrijven. In het verleden gold de muziek van deze band vooral als epische en funeral doom, maar op nieuweling The Year Is One gaat zo heel af en toe het tempo een beetje omhoog, waardoor raakvlakken ontstaan met klassieke of 'old school' heavy metal. Je kunt daarbij denken aan de donkere kant van de NWOBHM, waar ik zo'n beetje op doel. Luister daarvoor maar eens naar het laatste stuk van Babalon Working, en je zult begrijpen wat ik bedoel.

Toch is dit die typische ouderwetse doom metal waar ik zo van hou. Dat is misschien een beetje lastig uit te leggen, maar uiteraard ga ik dat toch proberen. Uiteraard haal ik daarbij onmiddellijk de naam van Candlemass van stal. Ook dat is een band die in het verleden zeg maar meer de nadruk had op metal dan op doom. Hoe dan ook zijn het vooral die machtige riffs waar ik zo van hou. Die worden stevig ondersteund door een stampende ritmesectie, waar over heen Sami Albert Hynninen (inderdaad, die van Reverend Bizarre) zijn herkenbare vocalen mag strooien.

Uiteraard zijn er ook nog oudere referenties herkenbaar in deze muziek, en mag Black Sabbath niet onvermeld blijven, luister maar eens naar het begin van het lange Holiday In The Cemetery. Overigens een van mijn favorieten van het album, vooral met dank aan dat enorm sferische toetsenwerk! Om een lang verhaal kort te houden: Spiritus Mortis belichaamt voor mij de ware doom-gedachte, dit is muziek waar ik mijn hele ziel en zaligheid in terug vind, en onwijs van kan genieten. Muziek die ik beleef, die ik voel! De mede-doom-fanaat zal mogelijk (hopelijk?) begrijpen wat ik bedoel.