Symphony X - Underworld

• BandSymphony X [US]
• TitelUnderworld
• Release datum24-07-2015
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Overture
02. Nevermore
03. Underworld
04. Without You
05. Kiss Of Fire
06. Charon
07. To Hell And Back
08. In My Darkest Hour
09. Run With The Devil
10. Swan Song
11. Legend

Of dat Symphony X nog iets te bewijzen had nadat ze al ruim 20 jaar deel uitmaken van de muziekindustrie. Heeft het te maken met de klasse van het schrijven van geweldige nummers door Michael Romeo, de ruime ervaring die Russel Allen met Trans-Siberian Orchestra en het werken met Jorn Lande, Adrenalin Mob, ReVamp, Avantasia, Ayreon heeft opgedaan, of de geweldige strijd die Jason Rollo heeft moeten voeren, nadat hij in 2013 werd geveld door hartfalen. Of heeft het gewoon te maken met het volwassen worden van een band die al zolang samen speelt. Symphony X gaat met deze plaat zeker bewijzen dat ze tot de top in hun genre behoren. Dat het ruim vier jaar heeft geduurd tussen Iconoclast en Uunderworld zullen de fans ze wel vergeven. Zoals al hun vorige platen, heeft deze ook weer een soort van rode draad. Ditmaal worden Dante en Orpheus en de onderwereld onder de loep genomen.

Nadat ik Overture voor de eerste keer afspeelde dacht ik dat ze me de verkeerde cd (mp3 files) hadden opgestuurd. Om met een opera-achtig stuk te openen hebben ze al eens eerder gedaan, met Oculus Ex Inferni op Paradise Lost. Dit stuk gaat daarna moeiteloos in een stuk over in Nevermore. Hier gaan alle remmen los, gevolgd door het titelnummer Underworld, op en top heftige nummers. Bij Without You, een semi-ballad gaan de remmen er lichtjes op. Om er bij Kiss Of Fire weer vol gas te gaan. Oosterse klanken hoor je in Charon.

To Hell And Back is een lange weg om te gaan, daarom zal dit ook wel het langste nummer van de plaat zijn. Ondanks zijn lengte van ruim negen minuten verveelt deze geen seconde. In My Darkest Hour is geen cover van Megadeth, al zijn hier wel vette thrashy riffs te horen. Gecombineerd met gevoelige zanglijnen typerend een Symphony X nummer: zo zijn ze op hun best. Run With The Devil ligt een beetje in dezelfde lijn als zijn voorganger, net zo’n vette riffs met nog wat sensuelere zanglijnen. We naderen het einde van de plaat. Swan Song is gelukkig geen zwanenzang, al is dit wel de ballad van de plaat. Het keyboard spel van Michael Pinella komt hier erg goed tot zijn recht. Met Legend zijn we dan wel aan het einde van de plaat gekomen, gelukkig gaat het gaspedaal er nog even flink op. Al gaat hij (helaas?) wel als een nachtkaars uit.

Ik denk dat Symphony X met dit album wederom een geweldige plaat heeft afgeleverd. De luisteraars die aan de vorige plaat niks vonden hoeven zich hier dan ook niet aan te wagen. Diegene die dat wel vonden kunnen opgelucht ademhalen, dit is een briljant in de groei. Ook nog complimenten voor degene (Warren Flanagan) die de hoes heeft gemaakt.