The Father Of Serpents - Age Of Damnation

• BandThe Father Of Serpents [RS]
• TitelAge Of Damnation
• Release datum19-06-2017
• LabelSatanath Records [RU], United By Chaos [FI]
• PromotorQabar PR [PK]
• Genre Dark rock / metal, Doommetal

Tracklist

01. The Walls Of No Salvation
02. The Flesh Altar
03. Tale Of Prophet
04. The Grave For Universe
05. Tainted Blood
06. The Afterlife Symphony
07. The Quiet Ones
08. The God Will Weep For You
09. The Last Encore
10. Viral

Ik ben altijd wel in voor een donker potje muziek, alles dat ook maar een beetje neigt naar doom verdient op z'n minst een momentje van mijn aandacht. Op voorhand lijkt de Servische band The Father Of Serpents ook wel zo'n band die best eens gehoord mag worden. Het zestal presenteert zich als gothic doomband, en spiegelt zich aan grote namen als Saturnus, Moonspell, My Dying Bride, Paradise Lost. Age Of Damnation is het eerste wapenfeit van de band, die bestaat uit ervaren muzikanten uit de lokale scene. Vooral death metalband The Hell lijkt hoofdleverancier.

Vanaf opener The Walls Of No Salvation is het me al wel duidelijk dat The Father Of Serpents de zaken serieus heeft aangepakt. Goede muzikanten, afwisselende zangpartijen (clean en grunt), emotievolle composities en een heldere productie zijn hier wel de basisvoorwaarden. De raakvlakken met vooral de Britse jaren '90 scene zijn me al snel duidelijk, en ook elementen van wave/darkrock/gothic zijn aanwezig. Traditionele melodieuze doom metal is het hokje waar je deze muziek wel in kwijt kunt.

Slechts op een heikel puntje schuurt het hier enigszins wat betreft mijn luistergenot. Ik vind het rauwe van de grunt niet altijd in overeenstemming met de melodieuze aanpak van de muziek zelf. The Grave For Universe is hier een voorbeeld van, omdat hier ook ingetogen stukjes met cleane zang te horen zijn. En juist op zo'n moment denk ik: tja, zo kan het ook. Wat dit nummer ook bevat is een tempoversnelling, en die gaat er dan juist weer in als koek. Qua composities en muzikale insteek ben ik dan ook tevreden.

En alle terechte vergelijkingen met genoemde bands ten spijt, ook Candlemass komt wat mij betreft bovendrijven in een nummer als The Quiet Ones. Behalve die zang dan weer natuurlijk, maar met name het gitaarwerk - dat heerlijk slepende - duwt me behoorlijk in die richting. En dat is natuurlijk helemaal niet erg! Sowieso is er van enige na-aperij geen sprake lijkt me, hoe herkenbaar de riffs ook in de oren klinken, want The Father Of Serpents probeert wel degelijk z'n eigen ding te doen. En dat bevalt me op Age Of Damnation prima!