Van Canto - Trust in Rust

• BandVan Canto [DE]
• TitelTrust in Rust
• Release datum10-08-2018
• LabelNapalm Records [AT]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Back in the Lead
02. Javelin
03. Trust in Rust
04. Ride the Sky (Helloween cover)
05. Melody
06. Neverland
07. Desert Snake
08. Darkest Days
09. Infinity
10. Hells Bells (AC/DC cover)
11. Heading Home

Van Canto word al sinds hun eerste album gevierd als een van de meest creatieve metalbands die er zijn. Puur omdat ze bad-ass muziek kunnen maken met slechts een drum en de menselijke stem. Een interessant concept dat ze verbazingwekkend ver hebben kunnen rekken. Ze hebben een stevig arsenaal aan albums waar ik al jaren van geniet. Vanaf het moment dat The Mission op youtube kwam heb ik ze met plezier gevolgd, en hun ontwikkeling gezien van 'slechts' een set getalenteerde stemmen naar een volledige, bombastische en volle sound.

Bandleden zijn in de jaren gekomen en gegaan maar de meest recente wisseling was ook die met het meeste impact: leadvocalist Dennis ‘Sly’ Schunke stopte ermee. In zijn plaats kwam Hagen ‘Hagel’ Hirschmann. Hij werd voor een poos terug voorgesteld aan de fans met een kort liedje ‘voice number seven’. Zijn rauwe strot beloofde een goeie toekomst voor Van Canto.

Nu presenteert Van Canto hun nieuwe album: Trust in Rust. Het is werkelijk alsof de band een reset knop heeft ingedrukt en opnieuw is begonnen. Terug naar de ongepolijste sound van debuut album A Storm to Come.... alleen zonder de onschuldige charme van de toen debuterende band. Ik heb werkelijk nog nooit een band zo hard zien kelderen door 1 album...

Laten we beginnen met Hagel. Met zijn voorstel-filmpje was ik meteen weg van zijn schorre stem. Het beloofde wat meer ballen. Het album is er nu en ik hoor Sly 2.0 – er zit echt weinig verschil in. En als er een rauw randje aan zijn stem zit klinkt het als een zware roker die net niet de noot kan halen waar ie op mikt. Punt 2. De enige vrouw in de line-up: Inga. Ze heeft in al die tijd dat de band bestond de voorste plek gedeeld met Sly en dat deed ze prima. Als ze een moment had in een nummer, deed ze dat met verve, en als Sly of een van de andere jongens een moment had, werd ze net zo makkelijk een mooi, functioneel gedeelte van het achtergrondkoor. Nu is er echt geen moment wanneer je haar niet hoort. Zelfs wanneer Hagel even een kans krijgt om naar voren te treden hoor je haar onnodig hard erdoorheen kwelen met nog het meest een godsgruwelijk irritante oooo-klank. Je kent dat geluid wel als je een heel dun, gestaag straaltje water uit een kraan laat lopen. Zo dus.

Er zijn ook geregeld momenten dat ik haar gewoon betrap op regelrecht vals zingen! Zoals het refrein van Ride the Sky – cover van een toch best heavy nummer van Helloween – dat hier extreem slap overkomt en waar een dissonant loopje zit in het refrein dat constant plat op zo’n bek valt. Inga, sorry maar dit is niet een nummer voor jouw stem. Wat de rest betreft. Gooi het beroemde huiltje van Bassie de Clown op pitch en zet het een paar octaven lagen. ‘biediebiediebiediebiedie’.... waar is m'n rakkatakkadundundun gebleven? In de latere nummers op dit album komt the good stuff al wat meer terug maar vooral de eerste helft wordt gedomineerd door Bassie.

De teksten lijken wel geschreven door een kind van 12. Meteen al in opener Back in the Lead gaat het over niets anders dat ze de muziekindustrie wel een poepie zullen laten ruiken en ze speakers laten knallen met hun orkaan van stemmen. Dit soort cheesyness kan werken – kijk naar bands als Freedom Call en Manowar – maar het wordt stomweg te serieus genomen door Van Canto. Dit soort nummers moet je overbrengen met een knipoog en een dosis gezonde arrogantie maar de knipoog is hier een bloedserieuze staar.

De enige nummers die nog best oké klinken zijn Desert Snake en Darkest Days. Ze doen nog redelijk denken aan het werk van hun eerste twee albums. Beide nummers vertonen aardig wat ballen er lijkt wat meer nagedacht te zijn over de klanken die de 'instrumenten' voortbrengen. De afsluitende ballad Heading Home heeft ook z’n mooie momenten en Inga heeft haar ingetogen rol weer gevonden. De cover van het beroemde AC/DC nummer Hells Bells is ook noemenswaardig. Als Hagel één band goed zou kunnen imiteren is het inderdaad AC/DC. Van Canto staat bekend om hun covers en deze is ook een prima visitekaartje.

Ik vind het echt een domper, dat ik een band als Van Canto zo’n slechte review moet geven maar ik kan werkelijk niet naar dit album luisteren zonder krommende tenen. Ik hoop dat ze in de toekomst weer terug kunnen komen met de kracht die ze voorheen hadden en dit album al snel vergeten wordt.