Warcrab - Scars of Aeons

• BandWarcrab [GB]
• TitelScars of Aeons
• Release datum10-04-2017
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doomdeath, Sludgemetal, Stoner

Tracklist

01. Conquest
02. Destroyer Of Worlds
03. In The Shadow Of Grief
04. Bury Me Before I'm Born
05. Scars Of Aeons

Warcrab is een Brits gezelschap dat onder deze 'crappy' naam sinds 2009 actief is. In 2012 bracht de band een zelfgetiteld debuutalbum uit, dat aan mij/ons voorbij is gegaan. Dan maar kennismaken middels de opvolger: Scars of Aeons. Deze verscheen in oktober van het vorig jaar al digitaal, maar Transcending Obscurity heeft vorige maand ook voorzien in een fysieke release.

Vijf titels in 35 minuten muziek, dat verklapt al een klein beetje welke kant de muziek op zou kunnen gaan. Warcrab maakt inderdaad een logge, rauwe mix van doom, sludge en overwegend trage death metal. En doet dat wat mij betreft zeker niet onverdienstelijk. De stijl zou je zo'n beetje in het midden kunnen plaatsen tussen stoner/sludge en death metal. Alsof Komatsu het met Asphyx of Hail Of Bullets heeft gedaan, zoiets. Overigens was de huidige zanger/bassist Chris Fielding van Conan hier verantwoordelijk voor de technische kant van het opnameproces, die band is ook wel een aardige referentie voor wat Warcrab te beiden heeft.

Zo'n beetje elk nummer is wel een enigszins te vergelijken met een diesel die wat traag op gang moet komen. Gelukkig worden daarbij geen kunstgrepen gebruikt om het proces te versnellen, want juist de stroperigheid en daarbij behorende logheid vind ik de grootste aantrekkingskracht van deze muziek. Warcrab overrompelt de luisteraar dan ook met een spervuur aan niet alleen logge riffs, maar ook de old school gitaarsolo wordt met verve ingezet. De band heeft natuurlijk niet voor niets drie gitaristen!

Over het originaliteitsgehalte van de muziek kan ik kort zijn: natuurlijk hebben we dit soort lompe klanken al zo vaak gehoord. Evengoed vind ik dat de versie van Warcrab er zeker wezen mag. Laat je niet afschrikken door de rare bandnaam, of het al even magere artwork, beiden doen deze band geen eer aan. Laat vooral de oerlompe afsluiter en titelnummer Scars Of Aeons maar eens goed op je inwerken. Dat vind ik echt het pareltje van dit album.