Acid Drinkers - FishDick Zwei (The Dick is Rising Again)
- Acid Drinkers [PL]
- FishDick Zwei (The Dick is Rising Again)
- 2010
- Mystic Production [PL]
Tracklist
1. Ring of Fire (Johnny Cash) 02:22
2. Hit The Road Jack (Ray Charles) 02:27
3. Losfer Words [Big 'Orra] (Iron Maiden) 00:25
4. Love Shack (The B52's) 04:45
5. New York, New York (Frank Sinatra) 03:17
6. Bring It On Home (Led Zeppelin) 02:56
7. Hot Stuff (Donna Summer) 03:38
8. Et si tu n'existais pas (Joe Dassin) 03:47
9. 2000 Man (The Rolling Stones) 04:25
10. Bad Reputation (Thin Lizzy) 02:47
11. Seasons in the Abyss (Slayer) 04:02
12. Blood Sugar Sex Magic (Red Hot Chili Peppers) 04:23
13. Nothing Else Matters (Metallica) 05:33
14. Detroit Rock City (Kiss) 00:51
15. Make No Mistake (Keith Richards) 04:33
16. Fluff (Black Sabbath) 01:52
De Poolse drinkebroers van Acid Drinkers maken al herrie sinds 1986. Een blik op hun discografie leert dat sinds 1990 inmiddels 14 albums op de nietsvermoedende mensheid zijn losgelaten. Vooral de Poolse mensheid dan toch, want buiten het thuisland heeft de band volgens mij weinig potten weten te breken. Wie bandfoto's , albumhoezen en dergelijke van door de jaren heen bekijkt vermoed ook al meteen dat de band zichzelf niet altijd even serieus neemt, alsof de naam niet al genoeg zegt. Acid Drinkers maakte deel uit van de eerste golf Poolse thrashbands, en mixte van meet af aan hun muziek met andere invloeden. Die invloeden zijn in de loop der jaren wel wat aan veranderingen onderhevig geweest, naar gelang de tijdsgeest. In eerste instantie was daar de hardcore crossover a la Anthrax, waar de band in die jaren wel mee te vergelijken was. Tegenwoordig zijn er wat invloeden uit modernere hoek, zoals nu metal en industrial. Maar de basis van Acid Drinkers is altijd vrolijke feest thrash gebleven, makkelijk in het gehoor liggende muziek.
In 1994 bracht de band al het album Fishdick uit, een album met covers van bands die we kunnen beschouwen als grootheden in de historie van de hardrock, zoals Motorhead, Kiss, Black Sabbath, AC/DC en Deep Purple. In al hun wijsheid hebben de vrolijke Acid Drinkers besloten om daar nu een vervolg aan te geven. Of misschien was het geen wijsheid, maar een gevolg van het stuurloos rondzwalken door het metalen landschap. De laatste paar jaren waren immers niet de meest succesvolle voor de band, ook liet de te volgen muzikale koers zich maar moeilijk vastleggen. Logisch gevolg is dus misschien wel het teruggrijpen op oude “successen” en een nieuw coveralbum met de al even logische titel Fishdick Zwei (the dick is rising again).
Op dit vervolg lijken het in eerste instantie niet de meest voor de hand liggende artiesten die gecoverd worden. Waren het op deel 1 nog vooral genre-gerelateerde collega's, op deze deel Zwei is niets meer heilig en vinden we covers van onder anderen Ray Charles, Johnny Cash, Frank Sinatra en Donna Summer. Deze nummers krijgen allen hetzelfde vrolijke thrashy feestjasje aangemeten, het laat zich beluisteren als vrolijke feestmuziek voor bij de borrel. Zelfs ome Piet en tante Annie kunnen op een verjaarspartijtje deze liedjes mee neuriën. Love Shack (The B 52's, ook hier met zangeres) is behoorlijk authentiek gelaten, er is een clip bij gemaakt en zou zo maar een hitje kunnen worden.
Uit een heel ander (bier)vaatje wordt getapt met de covers van collega metal artiesten. Metalbands die metalsongs coveren kennen we eigenlijk al wel, maar Acid Drinkers geeft aan een paar nummers wel een heel eigen draai. Ik wil er echt verder niets over vertellen om de verrassing niet te bederven, neem echter van mij aan dat de covers van Nothing Else Matters (Metallica) en Seasons in the Abyss (Slayer) ronduit hilarisch zijn. De behandeling die deze nummers hebben ondergaan moet je echt een keer gehoord hebben. De paar vullertjes die op de cd staan (Losfer Words, Detroit Rock City) nemen we maar op de koop toe. Afsluiter Fluff (Black Sabbath) is dan weer wel goed gekozen.
Ik denk dat we deze cd het best kunnen bekijken als een release op zich. Wat maakt het uit wat deze band normaal uitspookt en hoe dit wel of niet past in hun oeuvre. De kwaliteiten van de bandleden staan buiten kijf, bijna 25 jaar ervaring laat zich niet verloochenen. De spelvreugde spat er gewoonweg van af, en ook de productie is prima in orde. Plezier kunnen we de band niet ontzeggen, en al te serieus moet je deze cd dan ook niet nemen. Als het goed is zitten er zeker enkele nummers tussen die de weg naar de lachspieren moeiteloos zullen vinden. Ik zet het schijfje maar weer eens op en trek nog een koude pilsener open. Proost!