Battlelore - Doombound

• BandBattlelore [FI]
• TitelDoombound
• Release datum28-01-2011
• LabelNapalm Records [AT]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Bloodstained
02. Iron of Death
03. Bow and Helm
04. Enchanted
05. Kärmessurma
06. Olden Gods
07. Fate of the Betrayed
08. Men as Wolves
09. Last of the Lords
10. Doombound
11. Kielo (instrumental)

Het Finse Battlelore levert al jaren (sinds 2002) trouw platen af die gebaseerd zijn op het werk van professor J.R. Tolkien en met Doombound is dat niet anders. Het thema van dit album is de tragische held Túrin Turambar, het hoofdpersonage in Tolkien’s verhaal ‘The Children Of Húrin’. Het album is dan ook te beschouwen als een conceptalbum, wat nog wordt benadrukt door de “vertellende” tussenstukjes. Als gevolg daarvan klinkt de epische fantasy metal op dit zesde album meer verhalend en filmisch dan ooit. De wat hardere koers zoals die op het vorige album werd ingeslagen wordt vastgehouden, maar nu nog meer aangevuld met symfonische elementen.

Over het geheel blijft de muziek zoals we die van Battlelore mogen verwachten. De basis is nog steeds heavy, de onderliggende ritmesectie en gitaarriffs putten uit heavy, doom en death metal. De hoofdmoot van het geluid wordt gevormd door sfeervolle, epische keyboardpartijen en niet te vergeten de dubbele zang. De wisselwerking tussen enerzijds de rauwe mannelijke vocalen, en anderzijds de sprookjesachtige vrouwenstem zorgt nog steeds voor de nodige variatie.

Opener Bloodstained komt al behoorlijk heavy uit de hoek, leunend op een zware gitaarriff, ondanks de gebruikelijke speelsere toevoegingen horen we de band zo niet vaak. Iron Of Death klinkt dan weer een stuk dynamischer, met name dankzij het vlotte drumwerk. Bow And Helm is een slepend nummer zoals we ze van Battlelore kennen. Met Enchanted komt dan een track voorbij met een ballad achtige aanpak, naar mijn mening een mindere kant van dit gezelschap. Kärmessurma is de eerste track ooit die Battlelore in het Fins op heeft genomen. Dat dit ook meteen het meest toegankelijke, catchy nummer van de cd is zullen we dan maar als toeval beschouwen.

Het opvallend langste stuk op dit album is het titelnummer, en daarmee slaat de band wat mij betreft de plank enigszins mis. Het kost op zich al moeite genoeg om voldoende variatie in de muziek en de nummers onderling te houden, maar juist tijdens zo'n wat langere track vallen de herhalingen het meest op. De enige reden waarom dit nummer wat langer is, is dat het simpelweg telkens meer van hetzelfde is. En dat is een beetje jammer, want overbodig. Gelukkig maakt het afsluitende, instrumentale Kielo nog het een en ander goed, het is een sfeervolle track.

Dat we hier met een ervaren band te maken hebben lijkt me overduidelijk. Battlelore zal nauwelijks steken laten vallen en weet hoe hun muziek hoort te klinken. Het nadeel daarvan vind ikzelf wel een beetje dat de band daarmee min of meer op safe speelt. Verwacht van Battlelore dus geen verrassingen, wel kwaliteit.