Deathraiser - Violent Aggression

• BandDeathraiser [BR]
• TitelViolent Aggression
• Release datum2011
• LabelXtreem Music [ES]

Tracklist

01. Violent Aggression
02. Annihilation of Masses
03. Terminal Disease
04. Enslaved by Cross
05. Command to Kill
06. Killing the World
07. Oppression Till Death
08. Lethal Disaster
09. Thrash or be Thrashed

Deathraiser is in 2006 in Brazilië opgericht onder de naam Mercilless (inderdaad met dubbel ll). Die band bracht twee demo's en twee splitalbums uit (vooral met telkens dezelfde paar nummers) alvorens te tekenen bij Xtreem Music en de naam te veranderen. Sinds 2009 kennen we deze band (of nog niet natuurlijk) onder de huidige naam. Derhalve kunnen we Deathraiser nog altijd beschouwen als een nog jonge band, die zijn eerste schreden op het internationale muzikale podium nog moet gaan zetten. Die kans krijgen ze, nu zojuist hun eerste volledige album Violent Aggression is verschenen. Over de muzikale richting van de band hoeven we niet moeilijk te doen, dat doen de band en hun label zelf ook niet: Deathraiser speelt rechttoe rechtaan authentieke thrash metal.

Ik zou daar aan toe willen voegen dat het behoorlijk basic, primitieve thrash is, op Europese leest geschoeid. Denk daarbij aan met name gouwe ouwe Duitse thrashbands als Kreator en Destruction en je zit al aardig in de goede richting. Meteen met het eerste, tevens titelnummer komt Deathraiser al bruut binnenvallen. De snelheid is hoog en de agressie volop aanwezig. De zanger wil zijn teksten zo rauw en snel de microfoon inspugen om de muziek bij te kunnen houden, dat ik het idee heb dat ie regelmatig over zichzelf struikelt. De nummers zijn overwegend kort (een aantal haalt de drie minuten niet eens) en razendsnel, een rustpuntje wordt de luisteraar eigenlijk niet gegund. Het is van begin tot eind rammen geblazen. Natuurlijk heeft dit soort blinde agressieve thrash wel zijn charmes, maar wat afwisseling op zijn tijd zou ik persoonlijk niet vervelend vinden.

Heel spaarzaam wordt er eens gas teruggenomen naar iets dat op midtempo lijkt, maar dat lijkt met name slechts bedoeld om een bruggetje naar een gitaarsolo te maken (bijvoorbeeld Terminal Disease of Command To Kill). Dit foefje komt verderop ook nog een aantal keren terug. Het valt me gaandeweg het album overigens wel op dat tijdens die zeldzame momenten, en ook in sommige solo's, een band als Slayer wel heel erg om de hoek komt kijken. Maar goed, dat is voor een band als dit ook niet zo'n hele vreemde invloed. De eerste keer dat ik echt even de tijd krijg om naar adem te happen is tijdens het gesproken (sample) intro van Killing The World, dat twintig seconden duurt. Maar dan zijn we al wel aanbeland bij track zes, en is dat ook meteen de laatste keer.

Met zo'n snelheid en “slechts” negen tracks is ruim binnen het half uur het feest dan ook alweer voorbij. En heb ik goed beschouwd nauwelijks enige variatie gehoord binnen die negen nummers. De agressieve thrash metal van Deathraiser wordt op zich prima ten gehore gebracht, maar een beetje afwisseling tussen al het geram zou zeker geen kwaad kunnen. Juist door af en toe eens wat subtiliteit toe te passen kun je brutere stukken nog beter naar voren laten komen. Dat is een spelletje dat Deathraiser waarschijnlijk nog moet, en kan, leren.