Phase - In Consequence

• BandPhase [GR]
• TitelIn Consequence
• Release datum2010
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Inside (Intro)
02. The Smile
03. Perdition
04. Transcendence
05. Ibidem
06. Evening on my Dark Hillside
07. Hypoxia
08. A Void
09. Static
10. Next Illusion to Fade

Phase is afkomstig uit Larissa, Griekenland en bestaat nu een jaartje of drie, hoewel de eerste ideeën voor de band al dateren uit 2003. Tot voor een jaar of drie heeft de 'band' eigenlijk constant geworsteld om haar eigen bestaan, pas vanaf 2008 kunnen we spreken van de band Phase. De band heeft zich voornamelijk bezig gehouden met het zoeken naar en het schaven aan een eigen geluid. Zij lijken daarbij behoorlijk beïnvloed door artiesten waar ze in die eerste periode het podium mee hebben gedeeld, zoals The Tea Party, het duo Danny Cavanagh (Anathema) en Anneke van Giersbergen (voorheen Gathering, Agua De Annique), maar ook lokale, niet per se rock georiënteerde acts. Dit alles heeft geleid tot een niet alledaagse mengelmoes van stevige, alternatieve, psychedelische rockmuziek met Griekse/Orientaalse invloeden. Voorbeelden zijn te vinden in zowel de typische jaren 90 alternatieve pop/rock als in jaren 60/70 acts als Pink Floyd, The Doors, Led Zeppelin.

In de vorm van Inside begint het album met een zwaar aangezet piano intro, dat even later zal overgaan in de echte, ferme openingstrack The Smile. Stevige alternatieve rock, zoals in de jaren 90 behoorlijk populair was. De toetsen voegen er een wat spacey sfeertje aan toe, daarbij regelmatig geholpen door wat zweverig gitaarwerk. Over het geheel is deze eerste track echter behoorlijk swingend, bijna dansbare rock. Perdition wordt uitgevoerd op een trip hop achtige achtergrond, wat een heerlijke groovy drums. Dat gevoel wordt nog versterkt door hypnotiserende zang en al even swingend gitaarwerk. Exotisch is denk ik wel een term die hierbij past, ook omdat ik het idee heb dat hier wat inheems instrumentarium gebruikt wordt.

Transcendence doet het daarna in eerste instantie wat rustiger aan met een akoestische gitaarmelodie en fraaie zang. Halverwege wint toch de groove weer dankzij een swingend baslijntje naast de exotische melodieën. Ook weer zo'n Oosters/psychedelisch sfeertje. Dat gevoel wordt meegenomen naar het tripperige Ibidem. Ik verwachtte eigenlijk weer een wat heavier track na het rustige vorige nummer, maar Phase kiest er (verrassend) voor om de opgebouwde sfeer door te trekken. Ibidem doet me in eerste instantie een beetje denken aan psychedelischer werk van een band als The Doors, later komt in het steviger tweede gedeelte ook Led Zeppelin zich er mee bemoeien.

Na het relatief korte, speelse instrumentaaltje Evening On My Dark Hillside trekt Hypoxia weer lekker fel van leer. Gelukkig krijgen we de rockende kant van Phase ook nog te horen, ik had de stevige riffs toch wel even gemist. De enigszins overstuurde gitaargeluiden klinken na de vorige meer hypnotiserende tracks nu extra aangenaam, Hypoxia rockt als een tiet! Bijna overbodig om uit te leggen dat Phase dit spelletje van dynamiek tussen hun verschillende tracks prima beheerst. Al moet ik er wel aan toe voegen dat de psychedelische invloeden nooit ver weg zijn.

A Void is daarna een voorbeeld van een track die puur dient om een sfeer neer te zetten. Een enorm droevig liedje, akoestische gitaar aangevuld met gedragen, neerslachtige stemgeluiden. De circusachtige intermezzo's benadrukken het gevoel van de verdrietige, depressieve clown. And I Fall .... From The Edge .... op zeurderige wijze voorgedragen is een veelzeggende quote uit de tekst en zegt alles over de duistere sfeer waarin wij ons hier bevinden. Hierna doet Static z'n titel wel heel erg eer aan: bijna gevoelloos, sinister, monotoon, stoïcijns doet deze track z'n werk. Static doet een beetje dark/industrial/elektro aan, overigens zonder overdreven elektronische invulling, maar qua sfeer en geluid doet het zo aan, statisch en gevoelloos.

Na deze reis langs diverse emoties ben ik benieuwd naar het slotakkoord van het album, de titel Next Illusion To Fade voorspelt al dan niet veel goeds, naar gelang de voorkeur van de luisteraar. Gaat Phase er uit met aan knal of krijgt de naargeestige sfeer de bovenhand? Hoewel ik het in het begin niet zo door had lijkt het hele album wel enigszins conceptueel van opzet. De volgorde van de nummers is goed doordacht en al wordt er niet zozeer 1 verhaal verteld, de opbouw veronderstelt het neerzetten van een zekere sfeer, die gaandeweg het album wel vat op me kreeg. De eerste vlotte, groovy tracks deden mij nog niet in die richting denken, maar de sfeer werd gaandeweg het album veel bepalender, en lijkt op een gegeven moment zelfs belangrijker dan de vorm, de muziek. Die blijft echter ten allen tijden goed verzorgd, de uitvoering van het gebodene is uiterst strak en eigentijds. De sfeer daarentegen voert je terug naar meer psychedelische tijden. Een mooi en verrassend album.

Thanos Grigoriou – Spoken Poetry, A Variety of Stringed Instruments

Alex Arnaoutoglou – All Claviers, Windpipes, A Variety of Stringed Instruments

Marios Papakostas – Drums and Percussion

Damianos Harharidis - Bass, Synths

Vasilis Liapis - Guitar, Piano