Fallstaf - Bastard Sons of a Pure Breed

• BandFallstaf [CA]
• TitelBastard Sons of a Pure Breed
• Release datum25-10-2011
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]

Tracklist

1. Dark Days (3:26)
2. The Cost (3:21)
3. Eulogy (4:14)
4. Not Welcome (3:41)
5. Pull the Knife (3:35)
6. My Demons (Acoustic) (4:23)
7. 10 Years In Flames (2:34)
8. The Hounds (5:36)
9. Fuck the Fence (4:14)
10. My Demons (4:22)
11. Violent As Violence Can Be (4:10)

Over al dan niet originele benamingen van subgenres binnen de uitgebreide rock en metal wereld kun je al een artikel op zich schrijven. Net als je denkt dat je onderhand alles wel kent (ik had recentelijk nog bear metal) blijkt er altijd nog een overtreffende trap. Die van mij vond ik in het geval van het Canadese Fallstaf: de band blijkt brass metal te spelen. Kort door de bocht: in dit geval metal met de toevoeging van een heuse trombone speler. Verwacht geen symfo achtige dingen, de trombone wordt niet op orkestrale manier gebruikt, maar echt als volwaardig instrument.

Fallstaf bestaat op zich nog maar kort, sinds 2008, maar de band is een afsplitsing van een easy listening formatie met de naam North East Bistro, die al ruim tien jaar bestaat. Nauwelijks te geloven dat de mensen achter deze twee acts dezelfde zijn. Naar eigen zeggen wilden ze eens iets heel anders proberen. Als Fallstaf debuteerden zij in 2009 met de EP The Hitman Plays Trombone, een alleszeggende titel. Nu is er de opvolger in de vorm van een volledig album Bastard Sons of a Pure Breed; zien zij zichzelf en/of hun muziek ook zo?

De muziek van deze Canadezen is heavy, groovend en bevat de energie en elementen uit de hard/metalcore, waarbij het koperwerk vooral de plaats lijkt in te nemen van een eventuele tweede gitaar. Bij opener Dark Days valt me op dat ook veel aandacht wordt besteed aan het baswerk, dat erg nadrukkelijk aanwezig is (in positieve zin!) en inderdaad zorgt voor een swingende feel. The Cost komt wat heavier uit de hoek, met wat meer van de genoemde hard/metalcore invloeden, vooral de zang gaat die kant op. En wederom die groovy bas, lekker hoor. De trombone blaast hier ook lekker z'n partijtje mee, het is inmiddels overduidelijk dat die niet slechts als gimmick wordt ingezet, maar een volwaardig onderdeel is van deze muziek.

Eulogy maakt daarna duidelijk dat de band zich prima thuisvoelt in de groove metal regionen. Fallstaf lijkt zich niet direct op een enkele stijl vast te willen pinnen, maar is thuis in diverse segmenten binnen de moderne metal. Het album heeft daarmee voldoende variatie te bieden voor de breed ingestelde luisteraar. Het knappe vind ik dat de trombone na een paar tracks steeds minder als zodanig opvalt, en je de muziek beluistert alsof het 'normaal' is met dat specifieke instrument erbij. Een nummer als The Hounds is een fraai bijvoorbeeld van de integratie van de trombone in het geheel (let op de interactie met de bas!).

Erg grappig om te horen is het duo My Demons, hetzelfde nummer dat in twee totaal verschillende uitvoeringen op het album staat. Een keer in een akoestische versie, en een keer in een woeste hardcore uitvoering. Al wordt er in die laatste versie fraai gespeeld met de cleane vocalen, die dan weer aan de akoestische versie doen denken. Het tekent de veelzijdigheid van de muzikanten, ik vermoed dat zij van meerder markten thuis zijn.

Hoewel goed geïntegreerd ben ik er niet voor honderd procent van overtuigd dat het door de trombone komt dat ik dit album wel kan waarderen. De swingende muziek van Fallstaf bevalt me sowieso, ook andere onderdelen hebben hier een belangrijke rol in. Ik ben bijvoorbeeld ook wel benieuwd hoe deze muziek geklonken zou hebben met een tweede gitarist, of vullende toetsenpartijen in plaats van het koperwerk. We zullen het nooit weten, en dat maakt ook niet uit. Met Bastard Sons of a Pure Breed vermaak ik me prima.