Epica - Requiem For The Indifferent

• BandEpica [NL]
• TitelRequiem For The Indifferent
• Release datum09-03-2012
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Karma
02. Monopoly On Truth
03. Storm The Sorrow
04. Delirium
05. Internal Warfare
06. Requiem For The Indifferent
07. Anima
08. Guilty Demeanor
09. Deep Water Horizon
10. Stay The Course
11. Deter The Tyrant
12. Avalanche
13. Serenade Of Self-Destruction

Als Epica fan vanaf hun eerste album ben ik zeer vereerd om hun vijfde plaatje onder de loep te nemen: Requiem for the Indifferent. De band zelf heeft ook weinig introductie meer nodig. Hou je van female fronted metal, dan hou je van Epica, die intussen best gezien mag worden als de een van de beste bands in zijn genre, en dat uit ons eigen kikkerlandje. Genoeg introductie: mijn oren maken zich klaar voor een heerlijk, met grunts en geweldige melodische passages gevuld feestje!

En een feestje is het. De intro Karma klinkt weer hemels en typisch Epica. Veel lieflijk gezang en verrukkelijke melodieën waarvan ik metershoge kippenvel krijg. Vervolgens gaat de intro naadloos over in Monopoly on Truth. Afwisseling ten top en weer geweldig gebruik van koren en violen, waar de balans tussen snoeiharde grunt en drumwerk en lieflijke, symfonische passages geen moment verstoord wordt. Wat kan ik zeggen: Typisch Epica!

Storm the Sorrow begint zeer dubieus, maar ontpopt zich tot een heerlijk, redelijk toegankelijk nummer. De ballad Delirium doet je haast denken dat je bij een soort praise-concert zit met meerstemmig geneurie en achtergrondzang met een vreemd kerk-achtig gevoel dat ik niet helemaal kan plaatsen. Alsnog een heel erg mooi nummer met tegen het einde flink wat vurigheid, maar net niet zo krachtig als andere ballads van Epica. Toch een nummer waarvan ik zeker weet dat het me later nog gaat verrassen.

Wat volgt is een set nummers die de beschrijving ‘beetje vreemd maar wel lekker’ eer aan doen. Chaotisch, maar toch subtiel. Mysterieus, hard en vol met geweldig gearrangeerde koren. Hier en daar wat gierende gitaarsolo’s en zeer pittige grunts gemengd met de schoonste vocalen die de metal wereld kent, en zo af en toe een exotisch, Arabisch sausje.

Uiteindelijk komt het hierop neer: giet een hoopje schoonheid in stukjes chaos in een Epica vorm en je krijgt iets heel aparts wat zeer lekker smaakt. Sommige nummers pakken me niet echt: zoals Guilty Demeanor en Internal Warfare maar de titelsong Requiem for the Indifferent en Stay the Course juist weer wel. Waar dat aan ligt is moeilijk te zeggen, maar ik weet zeker dat deze cd gewoon wat luisterbeurten nodig heeft wil het me echt 100% pakken.

Deter the Tyrant is de laatste die aan bovenstaande beschrijving kan voldoen, maar met Avalanche gaan we alweer een andere kant op. Iets lieflijker en iets minder chaos. Meer een georganiseerde reeks aparte klanken waar een boel frisse verrassingen in verborgen zitten.

We eindigen met de ruim 9 minuten tellende klapper Serenade of Self Destruction (al vind ik de titel wel zwaar emo klinken). Een rustig begin waarin Simone graag opschept over haar zangkwaliteiten (maar daar heeft ze het volle recht toe). Vervolgens neemt dit nummer je mee langs zeer verschillende werelden. Weer wat Arabische invloeden hier en daar, mooie afwisseling tussen zachte en harde stukken. Helaas begint ie wel tegen het eind wat te vervelen.

Tja, het is een album dat je wat vaker moet beluisteren om echt van begin tot eind van kunnen te genieten, maar ik kan je wel verzekeren dat op lange termijn dit een echt juweeltje is. Epica heeft me, eens temeer, overdonderd!