Candlemass - Death Thy Lover

• BandCandlemass [SE]
• TitelDeath Thy Lover
• Release datum03-06-2016
• LabelNapalm Records [AT]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Death Thy Lover
02. Sleeping Giant
03. Sinister N Sweet
04. The Goose

De wereld van Candlemass is onlangs haar langzame schreden nooit echt stil komen te staan. Sterker nog, sinds het titelloze album uit 2005 meldde de band zich met hernieuwde energie weer terug in de eredivisie van de traditionele doom. Alleen gingen de dingen eromheen wel wat door elkaar lopen.

Toen Robert Lowe tot de band toetrad om het stokje van Messiah Marcolin over te nemen, was er weinig verschil meer met diens eigen band Solitude Aeturnus. En Leif Eidling trok het vernieuwde Candlemassgevoel weer door naar één van zijn andere projecten: Krux. In Krux stond de van Yngwie Malmsteen en Therion bekende Mats Levén achter de microfoon. Deze trad na het in 2012 verschenen Psalms For The Dead weer toe tot Candlemass. Wat dat voor de nieuwe EP Death Thy Lover betekent laat zich raden.

Middels het gruizig klinkende titelnummer gaat het kleinood op stuwende wijze van start. Een semi-live geluid doet je geloven dat het geheel in niet al teveel takes is vastgelegd. Het klinkt lekker recht voor de raap, zeg maar. In het zwierige refrein klinken de echo's van het theatrale verleden voorzichtig door. Een kalm middenstuk is er om de boel wat extra cachet te geven. Mats Levén is een uitstekende zanger maar juist zijn stijl doet het geheel wel heel erg aan Krux denken.

Sleeping Giant kent een vuige riff die zo uit de betonmolen gedraaid wordt. Het is een overwegend op grooves leunend nummer dat aan elkaar geregen wordt door afwisselend obstinate en samenzweerderige zanglijnen van Levén. Had ook zo op een Krux album kunnen staan. Alhoewel er af en toe ook wat van die typische Candlemass-harmonieën opduiken. Een knipoogje naar Nightfall.

Sinister N Sweet is het eerste nummer dat een beetje doomt. Ook weer met mooie samenzweerderszang en een uitstekend leadwerk van Lars Johansson en Mats Björkman. Een vleugje wah-wah voor het jaren '70-gevoel. Dat kwamen we ook op enkele andere albums van Edling tegen. Ik zeg niet welke. Death Thy Lover sluit in stijl af met het loodzware The Goose. Dreigend, donker en een tikje smerig. Verrassend omdat het volledig instrumentaal is maar ondanks dat is het toch wel het hoogtepunt van de EP.

De crux van deze vier songs zit hem in het feit dat Candlemass zeker wel in staat is om een aantal heerlijke songs neer te pennen die op aangename wijze de gehoorgangen binnen dreunen maar dat het echte Candlemassgevoel nagenoeg verdwenen is. De Bijbelse hoogdravendheid van weleer maakt voorgoed plaats voor een soort straatvechtersmentaliteit. Met een viertal songs tot gevolg dat met bloedende knokkels tot stand is gekomen. Het geheel is ronduit vuig en bij vlagen zelfs gemeen. Eigenlijk komt alles wat Leif Eidling ooit deed op compacte wijze samen op Death Thy Lover waarbij het Kruxgevoel het meest dominant is. Dat maakt het beslist geen slechte EP maar wel een EP waar je wellicht even aan moet wennen.