Crowsview - Lost Resistance

• BandCrowsview [BE]
• TitelLost Resistance
• Release datum08-09-2018
• LabelEigen beheer
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Hardcore / punk, Metalcore

Tracklist

01. My Disgust
02. Burn it Down
03. The Proposal
04. Of Skin and Nails
05. Lost Resistance
06. Face Your Supreme
07. MMXV
08. Beneath The Flesh

De Belgische band Crowsview werd opgericht in 2015 door ex-leden van onder meer Core Of Anger en Deconsecrate, en is afkomstig uit Roeselare, West-Vlaanderen. Lost Resistance is het debuutalbum van de Belgen, en ook mijn kennismaking met deze band.

Naar eigen zeggen wordt een mix gespeeld van brutal hardcore, (thrash) metal en metalcore, die hoorbaar beïnvloed werd door bands als Slayer, Length of Time, Kickback, Arkangel. Ik ken niet al die bands even goed, maar na beluistering houd ik het er op dat het gehalte hardcore hier overheerst. Dat komt vooral op het conto van de schreeuwerige zang, die ik veel te eentonig vind om daar een heel album lang naar te moeten luisteren.

Sterker nog, die zang gaat me op den duur zo irriteren dat ik gewoon niet verder kan luisteren. En dat is jammer, want er zijn in sommige tracks wel degelijk aardige dingen te horen, op instrumentaal vlak dus. Zo lijkt opener My Disgust een beetje op een mix met heel voorzichtige black metal, dat vind ik leuk gedaan. Dat komt ook nog een keer terug in de tremolo-riffs van titelnummer Lost Resistance. Burn It Down laat daarna Slayeriaanse thrashy riffs horen, en heeft een lekkere groove.

Of Skin And Nails wordt opgesierd met gastzang van de Nederlander Ché Snelting (Born From Pain, Herder) en vind ik alleen daarom al het prettigste nummer van het album. Simpelweg omdat ik nu niet naar dat constante overstemmende geschreeuw van Kevin hoef te luisteren. Daarnaast is het gewoon een lekker groovende track. Het maakt me eens te meer duidelijk dat deze manier van 'zingen' totaal niet aan mij besteed is. Buiten dat vind ik het niet verstandig om zo'n aanwezig element zo prominent in de eindmix te zetten. Het zorgt er daarnaast voor dat in eerste instantie alles op elkaar lijkt; de weinige afwisseling die in de nummers zit gaat zo grotendeels verloren.

Vooraf gegaan door het akoestische getokkel van MMXV vind ik afsluiter Beneath The Flesh eigenlijk wel het sterkste nummer van het (korte) album. Lekker pakkende crunchy riffs, een beetje een slepend tempo en een donkere ondertoon. Natuurlijk mogen de versnellingen en vertragingen niet ontbreken, en zo ontstaat een complete compositie. Op dat gebied zit er dus zeker nog rek in Crowsview. Nou die vocalen nog....