Everfrost - Winterider

• BandEverfrost [FI]
• TitelWinterider
• Release datum06-09-2019
• LabelRockshots Records [IT]
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Winterider
02. Juhannus in January
03. Chainlace Angel
04. Actraiser
05. Cold Night Remedy
06. Above the Treeline [ft. Asim Searah]
07. Brandy and Antifreeze
08. Die Young [Ke$ha cover]
09. Darkwoods Drain Backwaters
10. A Whisper in a Frozen Tale

Symfonische power metal uit Finland, verwacht je dan een Stratovarius- of Sonata Arctica-kloon of niet? Ik wel dus. Al blijkt dat niet helemaal terecht, maar daar kom ik zo op terug. Everfrost bestaat sinds 2013, en brengt met Winterider hun tweede album uit. Dit is mijn kennismaking met deze band.

En dat blijkt geen kennismaking waar ik gelukkig van wordt. De eerder genoemde mogelijke vergelijking gaat namelijk niet op wat mij betreft. De muziek van Everfrost blijkt namelijk zoeter dan zoet, en raakt qua sfeer eerder aan popmuziek dan aan metal. Okay, zo af en toe gaat het er nog wel fel aan toe, maar met name de refreinen en meezingstukjes zijn wel erg zoetsappig. Ook het gros van de toetsen-arrangementen doen me serieus pijn aan het tandglazuur. Deze symfonische power metal doet eerder denken aan Italiaanse a la de diverse Rhapsody's dan aan een serieus te nemen Finse band.

Wat ook niet helpt, ik geef het eerlijk toe, is de kinderachtige (getekende) aankleding van het artwork en de video's. Ik weet het, dat is blijkbaar het concept, maar het zorgt er bij mij voor dat ik moeite heb om dit serieus te nemen. Verrassend genoeg is de Ke$ha cover Die Young hier niet eens het nummer dat me het meest tegenstaat, al is het ook weer geen aanrader. Want daarna word ik wel heel nerveus van Darkwoods Drain Backwaters, met name (alweer) dat toetsengeluid (Atari is toch al lang uitgestorven?).

Positieve uitzonderingen zijn er gelukkig ook nog wel, op zeer beperkte schaal. Opener Winterider, Chainlace Angel en Above The Treeline zijn nummers waar ik wel naar kan luisteren. Uiteindelijk gooit de band z'n eigen glazen weer keihard in door af te sluiten met een stuk van maar liefst een kwartier. Natuurlijk, met epiek en bombast is normaal gesproken niets mis, maar van de manier waarop hier de keyboards de hoofdrol nemen word ik niet echt gelukkig.

Ik denk dat liefhebbers van catchy, happy-de-peppie symfonische metal hier wel nog blijer van worden. Ik dus duidelijk niet.