Aphonic Threnody - The Great Hatred

• BandAphonic Threnody [GB]
• TitelThe Great Hatred
• Release datum16-10-2020
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. Locura
02. Interrogation
03. The Great Hatred
04. Drowning
05. The Rise of The Phoenix
06. The Fall

De twee bandleden van Aphonic Threnody hebben naast deze band ook de nodige ervaring in bands als Towards Atlantis Lights, Dea Marica, Arrant Saudade en nog wel meer. Ik maakte kennis met het duo eind 2014 middels hun eerste langspeler When Death Comes. Daarna verscheen in 2017 nog Of Loss And Grief, die heb ik blijkbaar gemist. Elk album verschijnt via een ander label, ik denk dat ik daardoor niet elke release meekrijg. Nu kan ik de draad dan weer oppakken met The Great Hatred.

Hier werkt het duo opnieuw samen om het beste soort death / doom metal tevoorschijn te toveren met de beste kwaliteiten die deze stijl te bieden heeft: fraaie melodieën, opzwepende riffs, een meeslepende atmosfeer en enkele van de laagste, meest gekwelde zangpartijen, afgewisseld met heldere, gesproken passages. Maar ook koorzang (bijvoorbeeld in opener Locura) maakt deel uit van het arsenaal om de atmosfeer te versterken. Niets daarvan is genre-vreemd of blijft te lang doorzeuren - ondanks de bovengemiddelde lengte van de tracks.

Er gebeurt meer dan genoeg in de loop van het bijna-uur. Aphonic Threnody volgt geen strikte formule, waardoor de composities onvoorspelbaar blijven, met een open einde. Gemeenschappelijk kenmerk is de atmosfeer, die zeer herkenbaar is binnen het kader van de funeral doom. Zo strikt is Aphonic Threnody dus niet in de leer, want net zo makkelijk horen we opzwepende death-uitbarstingen; wel zo lekker voor de afwisseling natuurlijk. Het is bijna vanzelfsprekend dat de invloed van bijvoorbeeld een My Dying Bride, maar ook 'onze eigen' Officium Triste hier aanwezig is.

Binnen het doom-raamwerk zorgt The Great Hatred voor een boeiende luisterervaring, die de luisteraar de uitdaging biedt om rijkelijk gelaagde en elegant met elkaar verweven composities te ontrafelen. Terwijl de nummers door het doomvacuüm zweven, hun aanwezigheid voelbaar maken en bijna onmerkbaar hele subtiele wisselingen laten horen, laat de nietsvermoedende luisteraar zich al even onmerkbaar meevoeren. Of je nou wil of niet.

Monolitisch, diep en zwart zijn wat mij betreft hier de sleutelwoorden. Luister maar eens naar het onmiskenbaar duistere epos Drowning, en het is ondubbelzinnig duidelijk waar je hier mee te maken hebt: meeslepende en toch duistere doom van de meest atmosferische soort, want daar ligt de nadruk op. Ach, uiteindelijk is The Great Hatred zes keer keihard raak voor de liefhebber van sterk uitgevoerde melancholieke doomdeath. Ik heb vooral een zwak voor de verslavende herhalingen en de dreunende ritmiek van The Rise Of The Phoenix, wat een heerlijk nummer!

The Great Hatred laat zich vooral het best beluisteren als geheel, als één langgerekt, prachtig verhaal. Liefhebbers slaan zonder aarzelen toe!