Barbarian - Viperface

• BandBarbarian [IT]
• TitelViperface
• Release datum12-08-2022
• LabelHells Headbangers [US]
• Genre Heavy / power metal, Speedmetal

Tracklist

01. Viperface
02. Chant of the Inflicter
03. Whisper my Name
04. Charity Defiler
05. A Feast for the Beast
06. Fourteen Daggers
07. Regressive Metal

Over het Italiaanse Barbarian ben ik al een paar keer uitgesproken positief geweest. De compromisloze, maar al even pretentieloze old school extreme metal van hun voorgaande albums Faith Extinguisher (2014), Cult of the Empty Grave (2016) en To No God Shall I Kneel (2017) kon me prima bekoren. In augustus van dit jaar is de opvolger daarvan verschenen: Viperface, album nummer vijf voor dit Italiaanse trio cult-barbaren.

Nog steeds dodelijk toegewijd aan het eeuwige raadsel van staal, blijft het geluid van Barbarian een geheel eigen balans zoeken tussen oud (qua insteek en atmosfeer) en relatief nieuw (qua technische mogelijkheden), maar zonder ooit te stinken naar valsheid of moderniteit. Tijdloos tot het einde, houdt ook Viperface weer het door zweet doordrenkte midden tussen oude Manowar en klassieke Celtic Frost, en maakt dit af met een overdaad aan al even klassieke Venom. Van enig black metal-invloed is nog nauwelijks sprake.

De term true metal probeer ik niet alleen hier, maar in z'n algemeenheid angstvallig te vermijden; en al even vaak wordt deze vorm van metal wel als erg simplistisch beschouwd. Ik vermoed stiekem dat Barbarian op beide kwalificaties even trots zal zijn. Toch zijn er wel wat subtiele verschillen met het muzikale verleden op te merken, die al op het vorige album merkbaar waren, die lijn is dus doorgetrokken.

Zonder aan boosaardigheid in te boeten zijn wat nummers en fragmenten op deze nieuweling toch wat meer doordacht en minder rechttoe rechtaan dan ik van deze band gewend was. Zo horen we op gepaste momenten wat ooh's en aah's voorbijkomen als koortjes, om het meezinggehalte wat aan te dikken. Ook wordt zo af en toe het middentempo opgezocht, om wat valse rust te creëren binnen de schijnbare chaos. Zo doen bijvoorbeeld Chant Of The Inflicter en Whisper My Name het voor Barbarian-begrippen het relatief rustig aan, en zetten meer in op een heldhaftig epiek-gehalte dan de speed-chaos van de eerste albums.

Het rauwere Charity Defiler is dan weer zo'n speed-monster zoals ik dat ken van deze band, en daar is uiteraard ook nog altijd niks mis mee. A Feast For The Beast vind ik een wat mat nummer, deze past hier niet zo goed in mijn beleving, en vind ik echt het minste nummer van het album. Gelukkig maken het epische Fourteen Daggers en de sterk gekozen afsluiter met de toepasselijke titel Regressive Metal het weer helemaal goed voor mij. Vooral die laatste past helemaal bij Barbarian-oude-stijl, en is nog een goed gekozen term voor hun stijl ook. OEH!