U.D.O. - Touchdown

• BandU.D.O. [DE]
• TitelTouchdown
• Release datum25-08-2023
• LabelAtomic Fire Records [DE]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Isolation Man
02. The Flood
03. The Double Dealer’s Club
04. Fight For The Right
05. Forever Free
06. Punchline
07. Sad Man’s Show
08. The Betrayer
09. Heroes Of Freedom
10. Better Start To Run
11. The Battle Understood
12. Living Hell
13. Touchdown

Ik vind de situatie rond de band(s) van en met Udo Dirkschneider de laatste jaren een beetje lastig te volgen. Er is de band U.D.O., maar ook de band Dirkschneider, en dan ook nog eens Dirkschneider & The Old Gang. Die laatste twee heb ik eerder voor het overzicht op een hoop gegooid, en het album My Way heb ik hier laten verschijnen onder de noemer U.D.O. / Dirkschneider. Wat wel heel duidelijk is, is het nieuwe album Touchdown van de band U.D.O.

Voorganger Game Over betekende dus geen aankondiging van een aanstaand pensioen van de inmiddels 71-jarige zanger. In tegendeel dus, want Touchdown is wel weer min of meer raak. Jazeker, ik heb respect voor de loopbaan van Udo Dirkschneider. En ja, ik mag graag naar old school metal luisteren. Zeker wanneer die - zoals hier - enerzijds heerlijk authentiek wordt uitgevoerd, en anderzijds dankzij een uitgekiende productie lekker fris en eigentijds klinkt.

Kwalitatief is Touchdown dan ook dik in orde. Lekker pakkend geluid, strakke, heldere productie, adequate muzikanten, en - ook niet onbelangrijk in dit geval - acceptabele vocalen - al kan ik me bij vlagen toch niet aan de indruk onttrekken dat het beste er wel van af is; maar mag het ook. En dan voel je natuurlijk alsnog een maar aankomen. Die maar is, dat 'niks mis mee' of 'oerdegelijk' zo'n beetje het beste etiket is dat ik hier op kan plakken. Natuurlijk, het album luistert verdomd lekker weg; een beetje headbangen hier, midtempo stampen daar. Maar laten we heel eerlijk zijn: echt bijzonder is het allemaal niet, laat staan onderscheidend.

Met Isolation Man gaat het album voortvarend van start, waarna The Flood het middentempo omarmt. Dat zijn de twee smaken die hier bijna braaf om en om gepresenteerd worden. De composities zijn sowieso niet opzienbarend, de kersen op de taart moeten gevonden worden in het bij vlagen heerlijk spetterende gitaarwerk. Van de ritmesectie - zoon Dirkschneider en oudgediende Peter Baltes - hoeven geen wonderen verwacht te worden, beiden voeren simpelweg hun taken uit.

Gelukkig komt de ondergrens nooit in zicht, daar is deze band te goed voor. Touchdown is, zoals gezegd, weliswaar raak, maar geen wonderschoon doelpunt. Degelijkheid troef.