Unsun - Clinic For Dolls

• BandUnsun [PL]
• TitelClinic For Dolls
• Release datum2010
• LabelMystic Production [PL]

Tracklist

1. The Lost Way
2. Clinic For Dolls
3. Time
4. Mockers
5. Not Enough
6. The Last Tear
7. Home
8. I Ceased
9. A Single Touch
10. Why

Unsun is een band die mij nog niet zo bekend is, op een enkel nummer na. De reden waarom ik ze nog niet verder heb ontdekt ligt aan het feit dat de zang mij niet echt kon boeien, en de muziek ook zeer standaard was. Toen ik Clinic for Dolls hoorde, kwam hier enigszins verandering in!

Dit merkte ik toen ik de eerste tonen hoorde van track nummer 1; The Lost Way. Na een voor mij wat misplaatst geluid van een schoolbel horen we een gitaar over de intro denderen en vervolgens neemt het nummer ons mee naar een zeer melodisch rijk. De zang komt voor mij nog altijd wat popachtig over, maar misstaat alsnog niet naast een dubbele bass drum. Het lijkt nog altijd op een nummer uit de huidige top 40 waar snoeiharde gitaren en drums bij zijn gezet. Een enigszins vreemde combinatie, die zo nu en dan niet helemaal blijkt te werken maar ik denk dat ik er op lange termijn wel aan kan wennen. Al met al… geen slecht begin!

De titelsong Clinic For Dolls is aan zet en we horen meteen een lekker intro dat me er aan herinnert dat ik naar een metalband zit te luisteren in plaats van een popband. Ik mis hier wel diepte in de zang… als het aan mij lag zou ik wat meer vocale lagen gebruiken. Dit maakt helaas dat het nummer een stuk oppervlakkiger klinkt dan het misschien bedoeld was. Ik denk dat ik in het vervolg maar de extra vocalen in mijn hoofd erbij moet gaan verzinnen, dan pas is dit een nummer waarvan ik denk ja… dit is een titelsong waardig! Dus het zit er aardig dichtbij… maar er moet nog aan gewerkt worden. Ik wacht het nummer af en hoop op meer…

Het intro van Time doet me meer denken aan bands zoals Delain of Within Temptation. Ik denk dat ik Unsun inderdaad als een soort mengeling van die twee kan beschouwen. Weer begint het nummer aardig vlak maar dit keer zit er een goede harde basis in het refrein, wat een boel goed maakt. De gitaren mochten alsnog wat harder afgesteld worden als het aan mij lag, maar weer zijn ze op de goede weg. Typisch een refrein die je zo mee kan zingen, wat ik hoogstwaarschijnlijk ook vaak ga doen. Want de melodie klinkt gewoon lekker! En ja hoor… eindelijk in de brug vinden we meerdere vocalen! Goed zo Anna.. je leert het wel!

Mockers begint en de dubbele basdrum komt nu ook goed naar voren. Anna zet haar luide stem op en dat blijft het hele nummer zo. Ik hoor bij de tussenstukjes wel een keyboard maar voor de rest ligt dat melodische vlak flink op de achtergrond. Maak een keuze mensen, gaan we voor melodisch of voor hard? Unsun blijkt het niet te weten… dus houden ze het in het midden. De tijd zal het voor hun wel leren of dit een goede keus is of niet. Tot nu toe twijfel ik daar zelf nog aan maar ik denk dat het na meerdere luisterbeurten wel goed komt. En ik merkte later dat het inderdaad het geval was! Eerste indruk zegt weer zeer weinig!

Not Enough heeft een zeer lekker intro waar de balans tussen melodie en kracht gevonden blijkt te zijn. Het komt meer en meer op me over dat Unsun een album begint met weinig tot geen kennis van hoe het moet klinken, en daar gaandeweg achterkomt. Heel fijn, maar laat dat op de tekentafel achter en zet het niet op een album! Maar misschien heeft het een bedoeling… dat weten we niet. Dus ik klop nog maar af en hou mijn oren open. Het refrein klink ieder geval wel weer erg lekker, en de vocalen zijn ook stukken beter aan het worden.

Tijd voor een ballad. The Last Tear is een van de weinige nummers op dit album waarbij ik al met de eerste luisterbeurt kan zeggen dat het echt een goed nummer is. Eindelijk hoor ik echt gevoel in Anna’s stem, iets wat eerst schitterde door afwezigheid. Anna, schreeuw wat minder, zing met je hart. Dan kom je een stuk verder, dat zou mijn advies aan haar zijn. Want in dit nummer bewijst ze dat ze het wel kan. Een zeer zeldzaam soort nummer op deze cd… jammer.. maar ik ben toch blij dat deze er is. Nou… als deze cd gaandeweg beter wordt… ben ik toch heel benieuwd wat er nog volgt dat beter is als dit!

Na het zoete The Last Tear komt nummer zeven, Home, als een donderslag bij heldere hemel. Home heeft een diep refrein wat het gebrek aan meerdere vocalen aardig opvult. Dit nummer heeft een iets duisterder tintje dan wat ik tot nu toe bij dit album ben tegengekomen. En ik moet zeggen; met misstaat niet! Als ik het goed hoor, komen er zelfs gaandeweg meerdere vocalen bij! Er word zelfs op een gegeven moment iets van een effectje over Anna’s stem heen gegooid. Zo, wat een verrassing! Er wordt nog even een goeie drum tegenaan gegooid en zo eindigt een van de betere nummers op dit album.

I Ceased wekt eerst de indruk van een ballad, maar wie denkt dat ie bij een rustig nummer is aanbeland heeft het mis. Het refrein knalt er lekker in en weer heb ik hier een nummer voor me die het luisteren zeker waard is. Zo zeldzaam blijkt het dus achteraf niet te zijn. En dat is mooi! Unsun komt eindelijk los… het heeft lang geduurd maar het gebeurt. Zo hebben ze ook het gebruik van een goede dubbele basdrum, een lekker snoeiende gitaar en meeslepende melodieën ontdekt. En nu hoor ik Unsun zoals het moet zijn!

Single Touch gaat qua muziek door waar het nummer hiervoor mee begonnen is. Diep gitaarwerk word afgewisseld voor luchtige coupletten. Nu valt het gebrek aan meerdere vocalen niet eens meer op. Sterker nog; dat gebrek is het bijna niet meer. Ik hoor duidelijk meer diepte, en vraag me af waar dat op het eerste gedeelte van het album is gebleven. Er word meer aandacht besteed aan een gitaarsolo, en het nummer eindigt met een herhaaldelijk refrein en een zeer open einde. Op naar de finale!

Why… dat is inderdaad een goede vraag. Ze waren heerlijk op de goede weg… en dan opeens een anticlimax. Why zal ik eerder ergens in het midden van een album zetten. Maar zeker niet als afsluiter. Je verwacht een knaller, een toegift.. maar die blijft weg. Het is een leuk nummer voor ergens anders in het album, maar het is niet op zijn plek als hekkensluiter. Dit hek blijft eerder op een kier staan… De diepte van de twee voorgaande nummers vind ik niet terug, dit nummer past eerder in het straatje waar dit album mee begonnen is. Zonde.. erg zonde.

Conclusie is dat Unsun een band is die veel te bieden heeft, maar nog lang niet alles geeft. Ze hebben talent, maar vinden het niet nodig om het te laten merken. Maar ik wil niet te vroeg oordelen. De band zelf is nog erg jong en ze hebben nog kansen zat. Maar tot dan heeft dit album even tijd nodig om in te werken. Wat ik wel hoor uit dit album is dat er zeker hoop is voor de toekomst van deze band.