Bathsheba - Servus

• BandBathsheba [BE]
• TitelServus
• Release datum24-02-2017
• LabelSvart Records [FI]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Conjuration Of Fire
02. Ain Soph
03. Manifest
04. Demon 13
05. The Sleepless Gods
06. I At The End Of Everything

Bathsheba is bijna een all-star gezelschap te noemen, met een stevige basis in België. De aanwezige muzikanten hebben ervaring in bands als Death Penalty, Torturerama, Gorath, Sardonis, Saille en Serpentcult. Voorwaar een interessant rijtje namen; Bathsheba brengt ons dan ook, evenals genoemde bands, zeer duistere muziek. De band is ontstaan in 2013, deed in februari 2014 het eerste optreden, en bracht eerder Demo MMXIV (2014) en EP The Sleepless Gods (2015) uit. Eind februari verscheen debuutalbum Servus.

Atmosferische, occulte doom is het label dat band en promotie-info aan de muziek hangen; daar is naar mijn idee niks verkeerd mee gezegd. Zoals zo vaak in de doom metal die ik zo waardeer, zit de grootste aantrekkingskracht in de schijnbare tegenstrijdigheid tussen zwaar en log instrumentarium, en melodieuze aspecten. Dat laatste komt hier voornamelijk op het conto van de indringende, mysterieuze, sinistere, en bij vlagen toch dromerige vocalen van frontvrouwe Michelle Nocon.

Daarnaast blinkt Bathsheba uit in het zo af en toe bewandelen van minder voor de hand liggende paden. Opener Conjuration Of Fire is nog een voorbeeld van herkenbare doom met alle voor de hand liggende kenmerken: De laag-grommende riffs en traag voortbeukende ritmesectie leggen een aangenaam logge en herkenbare basis voor de eerder genoemde zangpartijen. Het is vervolgens vooral een nummer als Ain Soph waarin de eigenzinnige aanpak van Bathsheba zich kenmerkt. Met uiteenlopende uitingen als enerzijds blastbeats, en anderzijds saxofoonsolo's vormt dit nummer een ware openbaring binnen de normaal gesproken zo afgebakende kaders van het traditioneel ingestelde doom-genre.

Met Demon 13 laat met name zangeres Nocon zich van haar sterkste kant horen. Naast de mysterieuze, bijna intieme zang blijkt zij ook te kunnen kermen en schreeuwen, hier lijken die vocalen afkomstig vanuit nog onverkende, diepe krochten. Ook dit doet zij zeer overtuigend naar mijn idee. Maar ook minder afwijkende, meer typische doom-klanken beheerst de band tot in de puntjes, getuige herbewerkingen van Manifest en The Sleepless Gods, die beiden al te horen waren op de eerste demo. I At The End Of Everything is een goed gekozen afsluiter, en geeft een goede samenvatting van waar Bathsheba voor staat: sterke, sferische doom met een mystieke, occulte inslag.

Moet ik nog uitleggen dat ik van elk moment van de 45 minuten en 16 seconden genoten heb? Ok, ik ben doom-fanaat en wek ongetwijfeld regelmatig de indruk dat het dan al gauw goed is. Maar dan zijn er nog altijd bands die er qua niveau net dat tikje extra bovenuit steken. Bathsheba is er voor mij zo een. Ik denk dat ik er na(ast) Dool mijn tweede gegadigde voor mijn jaarlijst bij heb!