Dead Fields Of Woolwich - Dead Fields Of Woolwich

• BandDead Fields Of Woolwich [CA]
• TitelDead Fields Of Woolwich
• Release datum28-07-2023
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Doommetal, Gothic metal

Tracklist

01. To Those Who Flower in Darkness
02. Midnight In The Garden Of Earthly Delights
03. Winters For Poets
04. Casualties of Circumstance
05. 31 Days For 31 Curses
06. I’ve Made It To Hell

Dead Fields Of Woolwich vindt zijn oorsprong in de herfst van 2020 in North Bay, Ontario, Canada, toen multi-instrumentalist Kye Bell (Withing Nostalgia, Falamh) een doom metal-project creëerde, gericht op sombere teksten en een met gothic beladen geluid. Inmiddels is de band, hoewel nog steeds beschouwd als een soloproject, uitgegroeid van een individuele entiteit tot een duister tweetal met de toevoeging van zangeres Alyssa Broere op het titelloze debuutalbum. Ik maakte kennis met deze band via de video's die gedurende een aantal maanden zijn verschenen.

Dead Fields Of Woolwich is een album dat gotische elementen versmelt met de zwaarte van doom metal. Thematisch richt de band zich op acceptatie van de dood en persoonlijke worstelingen van binnenuit, en raken ook aan duistere romantiek en verwrongen liefde. Melodieus en melancholisch, een onweerstaanbare combinatie voor liefhebbers van enerzijds de Peaceville Three en anderzijds Type O Negative. En ja, ik voel mij absoluut aangesproken tot deze schijnbaar eenvoudige gloom 'n' doom!

Een nummer als Midnight In The Garden Of Earthly Delights geeft wat mij betreft heel goed aan waar Dead Fields Of Woolwich voor staat. De logge basis is pure doom, terwijl de vocalen van Alyssa Boere enorm veel sfeer toevoegen. Zwaar, log, met toch melodieuze accenten om een vleugje hoop open te laten. Het 'echte prijsnummer' is wat mij betreft Casualties Of Circumstance, dat bijna klinkt als een Type O Negative pastiche, inclusief onvast klinkende zanglijnen en licht-dissonant gitaarwerk. Bij mij werkt het in elk geval!

Daarna is 31 Days For 31 Curses een echte doom-moloch: vasthoudend eentonig in een traag ritme, voorzien van passievolle zang. Samen met de voorgaande tracks het beste gedeelte van het album. Afsluiter I've Made It To Hell heeft een groezelige riff, gecombineerd met een pakkend refrein. Een meer klassiek doom-nummer, voorzien van getormenteerd klinkende zanglijnen. En daarmee een waardig slotakkoord.