Deserted Fear - Drowned By Humanity

• BandDeserted Fear [DE]
• TitelDrowned By Humanity
• Release datum08-02-2019
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Deathmetal, Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Intro
02. All Will Fall
03. An Everlasting Dawn
04. The Final Chapter
05. Reflect The Storm
06. Across The Open Sea
07. Welcome To Reality
08. Stench Of Misery
09. A Breathing Soul
10. Sins From The Past
11. Scars Of Wisdom
12. Die In Vain [Bonus]
13. Tear Of My Throne [Bonus]

Deserted Fear is een Duitse death metalband die bestaat sinds 2007. Negin 2017 besprak collega Marc het derde album van de band, Dead Shores Rising, dat ik eerlijk egzged aan me voorbij heb laten gaan. Inmiddels is sinds vorige maand de opvolger uit, Drowned By Humanity. Laat ik die dan maar eens gaan beluisteren.

De muziek die het Duitse kwartet me voorschotelt zou ik omschrijven als melodieuze, toegankelijke death metal, nadrukkelijk voorzien van de 'bekende' Zweedse invloeden. Daarbij valt te denken aan bands als At The Gates, In Flames, Dark Tranquility en dergelijke. Tijdens de meest melodieuze fragmenten doet de muziek me zelfs denken aan Arch Enemy - hetgeen in mijn wereld geen positieve vergelijking is, Arch Enemy staat voor mij de laatste jaren voor eenheidsworst binnen de melodieuze (death) metal.

De death metal van onze Duitse vrienden klinkt als de spreekwoordelijke klok, is bovenal pakkend, en zit dus niet al te ingewikkeld in elkaar. Nummers als An Everlasting Dawn en Reflect The Storm zijn lekker vlot, en blijven eigenlijk direct hangen. Achteraf zal ik tot de conclusie komen dat het album dit soort nummers verder behoorlijk mist. Al kan ik The Final Chapter hier tussendoor ook nog prima behappen.

Want daar tegenover staan typische festival-meedeiners als All Will Fall (inderdaad een beetje Arch Enemy-achtig), Stench Of Misery, Sins From The Past, nou ja, eigenlijk gewoon de rest van het album. Uiteraard uitgevoerd in het middentempo, en soms zelfs met een catchy refrein en pakkende frasen, zoals met name Welcome To Reality (het "We Fight Back" is onweerstaanbaar in het refrein) laat horen. Het zijn met name deze tracks die bij mij aanvoelen als eenheidsworst, vergelijkbaar met zo veel melodeath-bands, waarin zelfs de onderlinge variatie ver te zoeken is.

Na een nog best interessant begin van het album, met nog een paar uptempo tracks, zakt de boel wat mij betreft dan ook behoorlijk in elkaar. Ik veer pas weer op bij de bonustracks, die bij vlagen een net wat ander geluid laten horen. Maar stiekem is het voor mij al vanaf Welcome To Reality voorspelbaarheid troef. Ik heb hier niet zo veel mee.