Desolate Pathway - Valley of the King

• BandDesolate Pathway [GB]
• TitelValley of the King
• Release datum26-01-2018
• LabelWormHoleDeath Records [IT]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. The Valley of the Kings
02. Desolate Pathway
03. Forest of Mirrors
04. Last of My Kind (The Ring Keeper)
05. Season of the Witch
06. King of Vultures
07. Shadow of the Tormentor
08. Upon the Throne of Lights

Eerlijk gezegd was ik wel even in de war toen ik deze promo voorgeschoteld kreeg. Ik had in 2016 toch Of Gods And Heroes besproken, de opvolger van debuutalbum Valley Of The King van Desolate Pathway. Het blijkt hier dan ook te gaan om een heruitgave van dat debuut. En dat zit zo: het Italiaanse WormHoleDeath Records heeft de band inmiddels getekend, en heeft beide albums opnieuw uitgebracht, nadat ze eerder slechts in eigen beheer en op bescheiden schaal waren verschenen. Overigens bevatten de 'nieuwe' versies helemaal niks extra's.

Het Britse Desolate Pathway wordt over het algemeen geschaard onder de noemer epische doom metal. In mijn bespreking van Of Gods And Heroes constateerde ik al dat het geluid van de band prima zou passen op een ander Italiaans label, namelijk Cruz Del Sur. Dat klinkt misschien wat raar, maar het is een goede indicatie voor wat voor muziek je kan verwachten: ergens tussen heavy en doom metal in. Het is die typische stijl die in de vroege jaren '80 is ontstaan als wat ik altijd de donkere kant van de NWOBHM noem. Het is dan ook geen toeval dat gitarist (en tegenwoordig ook zanger) Vince Hempstead ooit in Pagan Altar zat.

Zeker op Valley Of The King komt de genoemde stijl helemaal tot uiting. Het is vooral veel epiek dat we krijgen voorgeschoteld, de doom zit 'm eigenlijk meer in de sfeer dan in de muziek zelf. Vooral de zang - die mij overigens prima bevalt - speelt hierin een voorname rol. Die brengt de muziek een beetje in de richting van pak 'm beet oude Candlemass en Hooded Priest; je kent het wel, zo'n heerlijk galmende, verheven klinkende vocale voordracht.

Er is qua bezetting wel een en ander veranderd in de tijd tussen beide albums - eerst was de band nog een kwartet, daarna een duo - en dat laat zich juist horen in die zang. Wat dat aangaat heeft Desolate Pathway wat mij betreft wel een stapje terug gedaan. Voor de rest is de epische metal van de beide albums redelijk inwisselbaar; de muziek onderscheidt zich ook niet van die van genre-genoten. Slecht is het zeker niet, maar echt bijzonder ook niet.

Ik vind zelf deze eersteling wel wat beter dan z'n opvolger, die me eerder als een herhalingsoefening in de oren klinkt. Liefhebbers van het genre hebben Valley Of The King natuurlijk al lang in huis.