Eye Of Solitude - Slaves To Solitude

• BandEye Of Solitude [GB]
• TitelSlaves To Solitude
• Release datum01-06-2018
• LabelEigen beheer
• Genre Doommetal

Tracklist

1. The Blind Earth
2. Still Descending
3. Confinement
4. The Cold Grip of Time
5. Boundless Silence

Het Britse funeral doom metal-instituut Eye Of Solitude is in hun achtjarige bestaan hier nog maar matig aan de orde geweest, zeker gezien hun - zeker voor een doomband - florissante productiviteit. Sinds 2010 is de band al toe aan hun vijfde langspeler, tussendoor verschenen ook nog eens een demo, drie EP's en twee splitbijdragen. Juist die twee splits - allebei met een band afkomstig uit de lage landen, Marche Funèbre en Faal, is dat toeval? - zijn de enige twee releases die ik hier heb besproken. Op 1 juni verscheen in eigen beheer het laatste wapenfeit: Slaves To Solitude.

Ik schreef wel Brits, maar Eye Of Solitude is natuurlijk best een internationale aangelegenheid. Bandopperhoofd, zanger en enig vast bandlid Daniel Neagoe is van Roemeense origine, terwijl de band tegenwoordig een Nederlandse drummer heeft: Remco Verhees moeten we als doomliefhebber zeker kennen van Akelei en Faal (ik wel in elk geval).

Hoe dan ook heeft de band weer een aardig vijftal aan lange en sfeervolle doom-songs in elkaar gesleuteld. Vertrouwd, voor wie de band kent, met als herkenningspunten de intens diepe grunt van Neagoe, het extreem trage funeral doom-tempo, en de afwisseling tussen vette gitaarlijnen en melodieuze accenten. Ook de piano (en synthesizers) spelen hun belangrijke rol in de troosteloze sfeerzetting; vooral afsluiter Boundless Silence - hoe ironisch: grenzeloze stilte - profiteert daarvan.

Als er al een term als extreme doom metal bestaat, vind ik dat Eye Of Solitude die mag opeisen. Dat de tijd wordt genomen voor een gedegen opbouw van de tracks mag een understatement heten. Hoe traag de muziek - of soms zelfs alleen maar dronende klanken - zich dan ook mag ontvouwen, het heeft allemaal een functie binnen het gedachtegoed van Eye Of Solitude. Juist door de traagheid blijf ik geboeid luisteren naar wat komen gaat; en ik word niet teleurgesteld.

Luister alleen maar eens naar opener The Blind Earth om dat tot je door te laten dringen. Dit is wat Eye Of Solitude doet, en dat bevalt me! Of neem Still Descending: De grunts scheppen een bepaalde verwachting, die juist door intiem toetsenspel wordt opgevangen. Zo goed doordacht, zo mooi, wat een sfeervolle intentie. Eye Of Solitude maakt z'n naam als topper binnen de funeral doom helemaal waar met Slaves To Solitude!