Fuck The Facts - Desire Will Rot

• BandFuck The Facts [CA]
• TitelDesire Will Rot
• Release datum25-08-2015
• LabelNoise Salvation [CA]
• PromotorAsher Media Relations [CA]

Tracklist

01. Everywhere Yet Nowhere
02. Shadows Collide
03. The Path of Most Resistance
04. La Mort I
05. La Mort II
06. Prey
07. Storm of Silence
08. Solitude
09. False Hope
10. Circle
11. Nothing Changes

De Canadese band Fuck the Facts blijkt tot mijn verbazing al ruim 15 jaar te bestaan; ik had er tot voor kort nooit van gehoord. Ooit opgericht als puur studioproject heeft de band dan inmiddels ook een discografie om U tegen te zeggen. Van een echt vaste line-up is eigenlijk nog altijd geen sprake. Band-opperhoofd en gitarist Topon Das is de enige die er vanaf het begin bij is, en vormt sinds 2002 samen met vocaliste Melanie Mongeon het geraamte van dit gezelschap. Het meest recente werkje heeft de fijnbesnaarde titel Desire Will Rot meegekregen, en is dus mijn kennismaking met deze band.

De muziek die dit gezelschap over ons uitstort noemen ze zelf 'Bastardised Grindcore'. Geen idee wat ze met dat bastardised bedoelen, maar grindcore staat als een paal boven water. En dan niet zozeer de old school versie met al even oudschoolse death metal invloeden, maar eerder een 'modernere' variant met elementen van core en noise. En naar gelang het album vordert ook (post-)hardcore en sludge.

Het album opent met de fellere en korte, puntige grind-tracks Everywhere Yet Nowhere en Shadows Collide. Hier toont Fuck The Facts zich de prototype grindcore band die hun metal allesverwoestend en nietsontziend de microfoons inslingert. Hypersnelle drums, logge bas en gitaarlijnen en hysterische vocalen bepalen het geluid. Misschien niet al te origineel, maar wel moddervet ingespeeld.

La Mort I laat voor het eerst nadrukkelijk een andere kant van Fuck The Facts horen: dit heeft met grindcore of zelfs death metal weinig te maken, en is een interessante instrumentale interlude die de luisteraar even op het verkeerde been zet, en daarnaast zorgt voor een welkome adempauze. Even geen geram, maar subtiele rock/metal-klanken met een licht progressieve inslag.

Ok, dat is dan maar voor even, want La Mort II rost er weer nietsontziend vandoor, in de bekende stijl die daarna ook nog wel een aantal nummers wordt vastgehouden. Tot de laatste drie tracks zijn aangebroken. False Hope laat al een allegaartje aan invloeden horen en beperkt zich niet langer tot slechts grind. Het tempo wordt bij vlagen gevoelig teruggeschroefd en maakt plaats voor redelijk verrassende arrangementen en een heel andere opbouw. Ik vind het persoonlijk wel jammer dat de zang niet meegaat in de veel sfeervollere muziek, want die blijft hetzelfde eentonige gekrijs.

Ook Circle en Nothing Changes zijn langere en veel afwisselender nummers, waar ik uiteindelijk toch meer plezier aan beleef dan de kortere en minder verrassende tracks. Fuck The Facts laat daarmee in elk geval horen zich niet vast te pinnen op een enkele stijl, al zijn de verschillen opvallend genoeg wel erg groot. Zo kent Circle echt een mooi en spannend, meeslepend begin, uitmondend in een spannend vervolg, dat je van z'n leven niet bij een grindcore act zou verwachten. Die verrassing is dus een dik pluspunt, maar laat wel de vraag achter wat Fuck The Facts nou eigenlijk echt wil.

Ik hoop eigenlijk stiekem dat de grind zo langzaamaan een stapje terug mag doen ten gunste van iets meer uitgebalanceerde muziek, met meer spanning. Dat de band dat ook beheerst is me nu wel duidelijk. En dan graag ook meer afwisseling in de zang!