Gaahls Wyrd - Braiding The Stories

• BandGaahls Wyrd [NO]
• TitelBraiding The Stories
• Release datum06-06-2025
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. The Dream
02. Braiding The Stories
03. Voices In My Head
04. Time And Timeless Timeline
05. And The Now
06. Through The Veil
07. Visions And Time
08. Root The Will
09. Flowing Starlight

Net nu ik begon te hopen dat er eens heruitgaven van Til Evighet en Til Et Annet van Trelldom te koop aangeboden gingen worden, werd ik geconfronteerd met nieuw werk van Gaahl's Wyrd.

Het is mijn eerste kennismaking met Gaahl’s Wyrd. Mijn eerste ontmoeting ermee voelt als het betreden van een droom die al lang gaande is. Fluisterend en zwaar van betekenis, maar ook vertrouwd als een landschap dat je alleen uit verhalen kent. Braiding the Stories vlecht inderdaad verhalen, maar het zijn draden die al eerder gesponnen zijn, door anderen.

De geest van Opeth waart gretig rond in de zachte melancholie en de beheerste dynamiek, alsof Still Life en My Arms, Your Hearse door een Noorse nevel zijn gelopen. Enslaved is eveneens nooit ver weg. De progressieve structuren, het geduld waarmee thema’s zich ontvouwen, de manier waarop blackmetal hier niet beukt maar ademt, is allemaal eerder gedaan. Toch intrigeert de dromerige atmosfeer wel.

Gaahl zelf zingt meer dan ik gewend was. Zijn stem klinkt warm, weemoedig en gedragen. Die roept soms herinneringen op aan de latere Anathema van Alternative 4 en Judgment. Geen theatrale pathos, maar een bezielde fluistering die je meeneemt in het doorleven van het album.

Er zit een zekere mildheid in deze muziek, alsof de woede is losgelaten en er alleen nog berusting overblijft. Het is geen vernieuwende plaat, en iets te vaak klinkt het alsof Gaahl zich verschuilt achter de nalatenschap van zijn invloeden. Maar daaronder zit een verstilde kracht die niet vernieuwt, maar wel overtuigt.

Misschien zijn dit de echo’s van een artiest die zijn verleden niet afwijst, maar herschrijft. Braiding the Stories is geen mokerslag, maar een sluimerende wind in de bergen, met een ondertoon van iets dat nog altijd borrelt. Het wiel wordt hier niet uitgevonden, maar wel met gevoel opnieuw geschilderd.

"Wat wil je ons met dit lange verhaal nu eigenlijk vertellen, Ed?” Nou, aanvankelijk wees ik het af want teveel Opeth, Enslaved en Anathema. Gaandeweg heeft de plaat me wel redelijk ingepakt. Niet iets om helemaal kapot te draaien, maar niettemin erg aardig.