Goatizm - Solace In The Abyss

• BandGoatizm [NL]
• TitelSolace In The Abyss
• Release datum17-05-2024
• LabelEigen beheer
• Genre Stoner

Tracklist

01. The Awakening
02. Bloodshot Eyes
03. Grief
04. Face In The Crowd
05. Phoenix Rising
06. Into The Drowning Deep
07. Midnight Haunting
08. Hero [Eliot Wayne cover]
09. Relief

Free like I never felt before then

Och, die Joey toch. Het (geiten)bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus muziek maken moet ie. Is het geen woest groovende en grommende death metal waar ie zich met Goatmilker in uitleeft, speelt ie bij Caedere z'n partijtjes mee, gaat ie met Goatizm nog eens een hele andere kant op. Behalve muzikant is Joey immers ook gewoon mens, en in die hoedanigheid heeft ie een bundeltje zeer persoonlijke teksten bij elkaar gepend. Omdat hij die teksten niet vond passen bij z'n 'normale' muzikale uitingen, heeft ie onder de naam Goatizm het nogal persoonlijke album Solace In The Abyss opgenomen.

Geen death metal dus, maar het zijn nog altijd volvette grooves die het hoofdbestanddeel vormen van de muziek. Ik vind het eigenlijk wel geinig om te constateren dat de muzikale insteek dan misschien wat anders is, het resultaat wijkt in de basis niet ver af van de death metal die Joey normaal speelt. Dat maakt Solace In the Abyss op voorhand al een album waar ik graag naar luister. Lomp en groovend, dan heb je mij toch al snel binnen. Ik luister niet voor niks al veertig jaar naar doom en stoner (voordat dat laatste überhaupt zo genoemd werd).

Dat er dan verder geen grunt aan te pas komt neem ik daarbij maar op de koop toe, zeg ik met een gemene grijns op m'n smoelwerk. Joey vond grunt (terecht!) niet passen bij deze muziek, maar heeft de persoonlijke teksten ook niet aan een ander willen toevertrouwen om te zingen, dus doet hij zelf z'n best om zang en muziek zo goed mogelijk te vervlechten. En dat gaat hem best goed af. Ja, ik ben eerlijk: het is geen manier van zingen die mij aanspreekt, maar het is gewoon de best mogelijke oplossing voor deze muziek. En ach, zo slecht is de rasperige, grungy manier van zingen nou ook weer niet. Nee Joey, echt niet!

Wanneer na het stevig swingende intro The Awakening het album goed hard aftrapt met Bloodshot Eyes zit ik toch wel ff met de oren te klapperen. Want nondeju wat is dit hard! Dat geram op die basgitaar is dan wel in een andere vorm gegoten dan bij Goatmilker, dit groovet nog altijd als een malle. Dit nodigt echt wel uit tot meebewegen met allerlei ledematen en hoofd; dit is echt hele pakkende muziek. Onderscheidend zijn verderop vooral het (serieus!) prachtige stukje samenzang, en de bluesrock-georiënteerde gitaarsolo. Wanneer richting het einde van het nummer Joey nog eens op getormenteerde wijze z'n longen uit z'n lijf schreeuwt is het nummer echt helemaal af. Wat een begin! En dan kan ik me verheugen op nog zeven tracks (al zal deze voor nu mijn favorietje van het album blijken).

Het verbindingsstukje Grief laat horen dat het echt niet allemaal heavy moet zijn op dit album. Even een aangename adempauze na het voorgaande overrompelende nummer doet het erg goed. Face In The Crowd trekt er dan weer vandoor met zo'n heerlijk logge riff die zich in je hoofd nestelt, waarna het nummer een meer gevoelige kant - met echte cleane zang - laat horen. Die zang laat goed horen hoeveel emotie hierin verwerkt is; dit sterkt mij in de gedachte dat Joey's keuze om zelf te zingen toch echt de enige juiste is gebleken. De teksten komen op deze manier het best tot leven.

Ik ga verder niet elk nummer vernoemen of ontleden, ik heb eigenlijk al te veel weggegeven over deze fraaie ontdekkingstocht. Okay, als luistertip mag het wederom vet groovende Into The Drowning Deep niet ontbreken. En het origineel van Hero (Eliot Wayne) heb ik even op moeten zoeken, dat kende ik niet. Zeker gezien de tekst en (opnieuw) de emotie van het nummer, begrijp ik helemaal dat Joey zich hierdoor voelt aangetrokken. Zijn vertolking doet het origineel alle eer aan. Het outro Relief grijpt prachtig terug op Grief (en als ik me niet vergis hoor ik ook een link met intro The Awakening) en maakt het plaatje helemaal af; of de cirkel rond. Zoals ik van Joey / Goatmilker gewend ben eigenlijk.

Ik ben echt enorm verrast door dit project van Goatmilker Joey Veerbeek. Hij stijgt hiermee (nog meer) in mijn achting als muzikant en vooral componist. Wanneer je zo buiten je comfortzone durft te treden, en je zo durft bloot te geven verdient dat alle aandacht. Solace In The Abyss (het lijkt bijna wel therapie) is een erg emotie-volle plaat geworden, waardoor ik aardig geraakt ben. Muzikaal lekker vet, tekstueel en thematisch erg persoonlijk en indringend. RESPECT!