Iron Man - South of the Earth

• BandIron Man [US]
• TitelSouth of the Earth
• Release datum30-09-2013
• LabelRise Above Records [GB]
• PromotorSuburban [NL]

Tracklist

01. South of the Earth
02. Hail to the Haze
03. A Whore in Confession
04. The Worst and Longest Day
05. Ariel Changed the Sky
06. IISOEO (The Day of the Beast)
07. Half-Face Thy Brother's Keeper (Dunwich pt. 2)
08. In the Velvet Darkness
09. The Ballad of Ray Garraty

De staat Maryland, USA, brengt ons het gezelschap Iron Man. Ooit begonnen als Black Sabbath tribute band (goh, hoe raad je het met zo'n naam) is de band al actief sinds 1988. In de jaren '90 verschenen drie albums, maar de band vergaarde nou niet bepaald op grote schaal bekendheid. Dat gebeurde merkwaardig genoeg pas na de relatieve stilte in de jaren '00. In 2009 verscheen het toepasselijk getitelde I Have Returned, waarna de oudere albums ook alledrie opnieuw werden uitgebracht, en een stuk beter verkrijgbaar. Verantwoordelijk voor alle vier die albums was label Shadow Kingdom, dat ironisch genoeg door de herwonnen aandacht de band kwijtraakte aan Rise Above.

Overigens heeft Iron Man zelf ook niet stil gezeten. Zo verscheen in 2010 Iron Man Shall Rise, een drietrack demo die ze speciaal opgenomen hadden om op het Duitse Doom Shall Rise festival exclusief materiaal te koop te hebben. Iron Man zou daar echter nooit spelen, de band haakte op het laatste moment af. Ook verschenen er nog twee EP's, Dominance (2010) en Att Halla Dig Over (2012) in eigen beheer. Inmiddels heeft de band dus onderdak gevonden bij Rise Above, dat een splinternieuw album, South Of The Earth, mag uitbrengen.

Iron Man brengt hierop nog altijd de zogenoemde “Maryland Doom”. Dat is klassieke doom metal die zwaar leunt op het geluid van Black Sabbath. Pentagram, The Obsessed en Internal Void zijn voorbeelden van andere bands uit die scene, waarbij de overeenkomst inderdaad schuilt in het aanhangen van de Sabbath-leer. De muziek is in wezen log, maar bevat altijd elementen van groove en een tikkeltje melodie. Wat Iron Man echter nog enigszins zichzelf maakt is het grove en zware geluid van de ritmesectie, waardoor een groovende stoner-achtige aanpak ontstaat. Dat laat de muziek nog eens extra lomp klinken en geeft het geluid letterlijk gelaagdheid. Je voelt de muziek als het ware al voordat of terwijl je het hoort. Ik mag dat wel.

Gelijk vanaf de groovende opener en titelnummer South Of The Earth liggen de vergelijkingen met doom meesters Black Sabbath er duimendik bovenop. Zeker het wat ijle, snerpende gitaargeluid voert rechtstreeks terug naar de roemruchte jaren '70. Hail To The Haze is een heerlijk klinkend, ook redelijk melodieus, voorbeeld van de vettige, gruizige aanpak van Iron Man. A Whore In Confession is daarna een meer slepend nummer, met ook wat meer ruimte voor instrumentale passages, waarbij vooral de gitaar mag uitblinken. Daarvan staan er nog wel een paar op het album, zoals Half/Face Thy Brother's Keeper (Dunwich pt. 2) (met Halo Of Flies-achtig intro, gevolgd door HET prototype Sabbath gitaargeluid, dit is bijna jatwerk) en afsluiter The Ballad of Ray Garraty.

Uiteindelijk blijkt dat Iron Man weinig moeite doet om de roots te verloochenen, of anders gezegd: af te wijken van het oergeluid van Black Sabbath. Ergens tussen stoner en doom in is dit heerlijk ronkende muziek, met helaas wel erg weinig eigen inbreng. De band doet een poging daartoe middels het wel erg lompe geluid, maar qua riffs en songwriting heb ik wel erg vaak de gedachte: welk nummer van Black Sabbath is dit ook al weer? Vooral sommige riffs lijken wel regelrechte kopieën. Toch laat Iron Man dankzij hun smerige aanpak wel een goede indruk op mij achter, ik heb nou eenmaal een zwak voor dit soort groovende muziek waarin ik mij helemaal kan verliezen.