Noctu - Gelidae Mortis Imago

• BandNoctu [IT]
• TitelGelidae Mortis Imago
• Release datum15-05-2020
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doommetal, Drone / Ambient

Tracklist

1. Suicidio Al Chiaro Di Luna
2. Fitte Tenebre (Le Radici Dell' Inferno)
3. Oltre I Cancelli Del Cimitero
4. Lucida Oscurita Senziente
5. Sangue Sulla Mia Lapide
6. Isolato Da Un Mondo Senza Speranza

Noctu is een Italiaanse eenmansband, bestiert door een heerschap met dezelfde naam. Hij is daarnaast ook als enige actief in Astra Mors, en ook nog in een paar andere, onbekendere bands. De band Noctu bestaat sinds 2015, en heeft al wat eerdere releases op z'n naam, die ik / wij tot nu toe gemist hebben. Het meest recente album Gelidae Mortis Imago is dus mijn kennismaking.

Dit Italiaanse heerschap speelt een soort van angstaanjagende, atmosferische zwartgeblakerde (funeral) doom, waarin ook de nodige ambient- en / of drone-aspecten verwerkt worden. Hoe dan ook wordt vol ingezet op een zo onaards, duister, maar toch wat intieme sfeer. De muziek blijkt een scherpe, indringende, behoorlijk unieke en uiteindelijk uiterst effectieve vorm van expressie, doordrenkt met een diepe, aangrijpende toon die de kracht heeft om je gedachten uit te schakelen en helemaal mee te voeren in de introspectieve melancholie.

Het album duurt bijna vijf kwartier, waarbij het slotakkoord met de titel Isolato Da Un Mondo Senza Speranza als bewijsstuk mag gelden voor hetgeen Noctu te bieden heeft, en ik tracht te beschrijven. In een tijdspanne van 32 minuten word je volledig tot wanhoop gedreven door zoveel atmosferische somberheid. Hoe minimaal de geluiden soms ook zijn - bij vlagen bijvoorbeeld 'slechts' synthesizer-klanken en onbestemd gekrijs - werkt deze 'muziek' onverbiddelijk door tot diep in je gemoedstoestand. Bij mij tenminste wel!

Zelden zal muziek zo'n zeggingskracht laten horen in een dergelijke karige setting. Het stoïcijnse, consistente karakter overtuigt, in alle relatieve eenvoud, terwijl even gemakkelijk een soort van bombast wordt opgetrokken uit een tot climax voerend hoorspel van de synthesizers. Slechts ondersteund door spaarzame trommelslagen is dit serieuze spanningsopbouw van de meest sinistere aard.

Langgerekt, doordringend, duister, somber, soms bedwelmend of hypnotiserend, dat zijn wel zo'n beetje de sleutelwoorden hier. Drie lange nummers, gescheiden door evenveel intermezzo's, waarin nauwelijks sprake is van zowel metal als muziek in de klassieke betekenis. Ok, muziek wel, al vind ik het toch echt eerder een uitgesponnen samenvoeging van mystieke, sinistere, onheilspellende en vooral repeterende geluiden. Heerlijk!