Strigoi - Abandon All Faith

• BandStrigoi [GB]
• TitelAbandon All Faith
• Release datum22-11-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Deathmetal, Doomdeath, Hardcore / punk

Tracklist

01. The Rising Horde
02. Phantoms
03. Nocturnal Vermin
04. Seven Crowns
05. Throne Of Disgrace
06. Carved Into The Skin
07. Parasite
08. Iniquitous Rage
09. Plague Nation
10. Enemies Of God
11. Scorn Of The Father
12. Abandon All Faith

Vallenfyre is niet meer, dus hebben de kernleden de handen (weer) vrij voor andere zaken. Hamish Glencross kan zich nu volledig storten op de epische doom metal van Godthrymm (waarover later hopelijk meer), terwijl bandopperhoofd Gregor Mackintosh min of meer in dezelfde stijl voortborduurt met z'n nieuwe band Strigoi. Daarvan verscheen in november vorig jaar het eerste album Abandon All Faith. Vallenfyre had ik hoog zitten, maar daar leek het beste er na drie albums wel een beetje af. ik ben dus wel benieuwd wat hij met Strigoi brengt.

Net als in aanvang met Vallenfyre, was het opnieuw de bedoeling van Mackintosh om zijn voorliefde voor de oudere muzieksoorten death metal, punk - een een mix daarvan, genaamd crust - voor het voetlicht te brengen. Het belangrijkste muzikale verschil met zijn voorgaande band is dat hier meer de nadruk ligt op snelle muziek. Hoorden we toen nog - zeker op het eerste album - veel emotievolle death en doom-invloeden, die zijn hier slechts in minderheid aanwezig. De donkere atmosferische lading die voor mij van vooral dat eerste album een must-have maakte, ontbreekt hier voor het grootste gedeelte.

Na het kwaadaardige intro The Rising Horde gaat het er met Phantoms vooral lomp, snel en hard vandoor. Van dik hout zaagt men rauwe, bijna primitief klinkende proto-death metal-planken. Bruut, gemeen, rechttoe rechtaan en nietsontziend, maar bovenal behoorlijk nihilistisch. De meeste tracks zijn dan ook kort maar erg krachtig, en rossen de vouwen uit je pas gestreken pantalon. De smerige productie maakt het plaatje helemaal af. Het is maar goed dat af en toe het gaspedaal wordt losgelaten voor een adempauze, anders was ik na de eerste vijf tracks al helemaal voor pampus gebeukt. Rossen voor gevorderden zeg maar, maar dan wel met de nodige afwisseling.

Carved Into The Skin lijkt in eerste instantie, precies halverwege, een scharnierpunt in het album. Dit is een langer, vooral traag nummer, dat behoorlijk naar doom neigt, en nadrukkelijk veel op Vallenfyre lijkt. Een heerlijk nummer, inderdaad. Daarna begint ook Parasite traag en zwaar, maar die ontpopt zich toch weer tot een duistere snelheidsduivel. Al zijn de tempowisselingen nooit ver weg. Voor de volgende pure doomtrack moeten we wachten tot het afsluitende titelnummer Abandon All Faith, tot die tijd moeten we het echt doen met het betere hak- en beukwerk.

Abandon All Faith is dus samen te vatten als twee keer vijf nummers je kop eraf bangen en ledematen rondslingeren, om als climax - de zesde track - een cooling down te nemen. Op zich kan ik prima naar dit album luisteren, maar het verschil tussen de tien korte, overwegend snelle tracks, en het trage doomgeweld van de andere twee, vind ik toch net iets te groot. Okay, qua geluid en sfeer zijn ze absoluut overeenkomstig, en de nummers onderling laten genoeg variatie horen, maar ik krijg bij Carved Into The Skin en Abandon All Faith toch echt een heel ander gevoel. Deze steken er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit. de overige tracks krijgen nog altijd een dikke voldoende, al is het maar vanwege dat ongelooflijk smerige geluid. Want vooral dat is toch wel erg lekker.