The (Original) Iron Maiden - Maiden Voyage
- The (Original) Iron Maiden [GB]
- Maiden Voyage
- 27-07-2012
- Rise Above Records [GB]
Tracklist
1. God of Darkness (4.19)
2. Falling (6:05)
3. Ned Kelly (3:15)
4. Liar (12:21)
5. Ritual (8:48)
6. CC Ryder ( 6:13)
7. Plague (8:27)
8. Ballad Of Martha Kent (6:50)
Deze band bestond onder deze naam maar heel kort in 1970 (na een hele rits andere namen versleten te hebben). In dat jaar werd een single uitgebracht, Falling/Ned Kelly; niemand kocht 'm, en dat luidde eigenlijk meteen het einde van de band in. Eerder werd onder de vorige naam Bum al een single uitgebracht, God of Darkness/Ballad Of Martha Kent, die ook niet veel deed. Waarom hebben we het in 2012 dan nog een keer over zo'n obscuur Brits bandje, waarvan er eind jaren '60 op elke straathoek in Engeland honderden te vinden waren? Omdat dit bandje een bijzondere naam had: The Iron Maiden. Heeft helemaal niks te maken met de metalband die later in de jaren '70 zou ontstaan, maar ja, ze heetten nou eenmaal zo; en ze waren er eerder.
Na overleg met hun veel beroemdere naamgenoten besloot de band zich te herdopen tot The (Original) Iron Maiden. Want liefhebber pur sang van dit soort obscure rockmuziek, Lee Dorrian, besloot met een sublabel van z'n Rise Above wat oud materiaal van dit gezelschap uit te brengen. Onder de noemer Maiden Voyage wordt een verzameling van oude nummers (uit de periode 1968/1970) en de beide singles op de markt geslingerd. Die opnamen zouden indertijd al als debuutalbum verschijnen, allerlei tegenslagen hielden dat echter tegen. Na een eerste release in 1998, van slechte kwaliteit, er werd gebruik gemaakt van kopien van tapes, is er dan nu de release die The (Original) Iron Maiden eer aandoet.
Waarbij natuurlijk de ironie wil dat de aandacht die de band ten deel viel, en valt, slechts te maken heeft met de bandnaam. Want wanneer we het over de muziek gaan hebben zal blijken dat die nauwelijks opvallend te noemen is. Een mengeling van de heersende zestiger jaren (rhythm 'n') blues en primitieve hardrock, met een licht occult randje. Nu noemen we dat retro, of vintage, destijds was het erg hip. Geheel in de geest van toen al gekende acts als Fleetwood Mac, Free, Cream, Led Zeppelin, Deep Purple, Iron Butterfly en noem ze verder maar op.
De donkere kant van de band komt het best tot uiting in albumopener God Of Darkness, de titel is wat dat aangaat veelzeggend. Het is een duistere, doomy (blues)rock track, een beetje Black Sabbath avant la lettre. De oorspronkelijk single Falling was een voor die tijd lange track. Met een lengte van net iets meer dan zes minuten zeker geen standaard single, opvallen deed ie evenwel niet. Toch horen we hier wel duidelijk de bedoelingen van de band, ik vind het ook zeker geen slecht nummer.
Behalve de paar tracks die overduidelijk refereren aan de band's interesse in het occulte, zijn de overige nummers wat eenvoudiger van aard. Over het algemeen nummers die nog wat onaf, niet helemaal afgewerkt klinken. Woeste jams, rauwe structuren, simpele rock. De tracks Liar, Ritual en Plague doen ook gezien hun speelduur denken aan jams, en zijn denk ik vooral ontstaan vanuit een live-situatie. Mede debet daaraan zijn ook de lange gitaarsolo's in deze nummers; die er overigens wel mogen zijn, bovendien een verschijnsel dat voor die tijd ook heel normaal was.
En ik denk dat de muziek dat in die tijd ook was: heel normaal, niet echt opzienbarend. Heerlijke zweverige muziek om bij weg te dromen naar het hippietijdperk. Maar ik hoor in de muziek niks bijzonders wat al die andere bands in die tijd niet ook deden.