Threshold - Legends Of The Shires

• BandThreshold [GB]
• TitelLegends Of The Shires
• Release datum08-09-2017
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

01. The Shire (Part 1)
02. Small Dark Lines
03. The Man Who Saw Through Time
04. Trust The Process
05. Stars And Satellites
06. On The Edge
07. The Shire (Part 2)
08. Snowblind
09. Subliminal Freeways
10. State Of Independence
11. Superior Machine
12. The Shire (Part 3)
13. Lost In Translation
14. Swallowed

Eindelijk weer eens een band die ik ken. Ik wil geen oude koeien uit de sloot halen, maar ook de vorige Threshold-albums March Of Progress (2012) en For The Journey (2015) heb ik hier met veel plezier voorzien van een recensie. Sinds september van dit jaar is een nieuw album uit: Legends Of The Shires.

Ik weet niet of het vanuit verschillende kampen een goede beslissing is geweest, maar Damian Wilson heeft de band sinds maart j.l. al weer verlaten. Voor de oudere fans van de band zal het misschien ook wel weer een aangename verrassing zijn dat Glynn Morgan weer de microfoon vast houdt. In de periode 1993-1996 heeft hij samen met de toenmalige bezetting Psychedelicatessen (1994) opgenomen.

Dat de band prog metal maakt van een hoog kaliber, brengt hoge verwachtingen met zich mee. Slechte platen hebben ze zeker nog niet gemaakt, dat niet alle nummers geweldig zijn daar valt mijns inziens mee te leven. Welke band heeft daar nou geen last van.

De titel Legend Of The Shires deed me in eerste instantie denken aan Lord Of The Rings, maar niets blijkt minder waar. Met 14 nummers die de klok ruim 80 minuten laat rond draaien, en nummers variërend tussen 01.23 en 11.52 minuten is er veel te beluisteren, al zijn de kortere nummers alleen maar intro’s voor de volgende nummers.

Dat de vorige twee albums wat meer metal georiënteerd waren heeft wellicht aan Damian Wilson gelegen. De band, of lees Karl Groom, heeft er deze keer voor gekozen het allemaal wat progressiever te laten klinken en met Glynn Morgan als zanger is dit zeker ook best goed gelukt. Tijdens de eerste luisterbeurt had ik wel het gevoel dat de eerste nummers nog zijn geschreven met Damian Wilson als zanger, en een vervolg op de vorige plaat. Verderop komt het eigen geluid van Glynn toch wat beter tot zijn recht. Ook muzikaal klinkt het allemaal net wat rustiger met een ruw randje. Al moet ik wel zeggen dat platen die 80+ minuten duren, soms ook wel te lang kunnen duren.

Fans van het eerste uur kunnen gerust een keer luisteren en dan nog een keer. Latere fans kunnen dit natuurlijk ook gerust doen. Ik laat hem met tussenpozen nog een paar (digitale) rondjes draaien.