Vestal Claret - Vestal Claret

• BandVestal Claret [US]
• TitelVestal Claret
• Release datum23-06-2020
• LabelEigen beheer
• PromotorC Squared Music [CA]
• Genre Doommetal, Heavy / power metal

Tracklist

01. Empty
02. Graey
03. Shadows
04. Sorrow
05. Burn
06. Abandoned
07. Melancholia
08. Edge of sanity
09. Devil dust

Het Amerikaanse Vestal Claret bestaat al sinds 2005, maar kende nou niet bepaald een vloeiend bestaan. Regelmatig werd een pauze ingelast of stond de band on hold, om vervolgens ook gewoon weer verder te gaan. Na wat demos, EP's en splitbijdragen verscheen in 2011 debuutalbum Bloodbath, dat in 2013 doodleuk nog een keer werd uitgebracht in een alternatieve (oorspronkelijk zo bedoelde) versie. In mei 2014 een derde album: The Cult Of Vestal Claret, uitgebracht door Cruz Del Sur Music. Dat betekende mijn kennismaking met deze band.

Eerlijk gezegd was ik de band al weer uit het oog verloren. Toen ik deze promo voor me kreeg vroeg ik me af wat ik sinds 2014 gemist had. Maar wat blijkt: helemaal niks dus. Het zelfgetitelde nieuwe album Vestal Claret is simpelweg de opvolger van The Cult Of Vestal Claret. Van origine positioneerde de band zich in de hoek van de doom-metal, waarbij de inspiratie wordt gehaald uit het occulte. Zelf hield ik het altijd op traditionele, veelal midtempo (heavy) metal met een milde doom inslag. Maar is dat anno 2020 nog steeds zo? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Na een fiks aantal releases op verschillende formaten en labels, naar een steeds meer verzadigd genre, ging Vestal Claret op zoek om iets muzikaal breder en songwriter-georiënteerd te componeren. Clichés werden vermeden, evenals alles dat kon galopperen of gedempt kon worden tijdens de riffs. De eerste twee nummers van de nieuwe plaat waren Abandoned en Shadows, die als demo Two Stones al werd uitgebracht in 2017. Dit was bedoeld als een experiment om de mogelijkheid na te streven om afstand te nemen van elke neiging tot heavy metal. Die twee nummers werden een sjabloon voor het creëren van een nieuw leven voor Vestal Claret, terwijl ze de band ook dichter bij hun oorspronkelijke bedoeling brachten. Waarbij het mij vooral opvalt dat er veel ruimte is gemaakt voor een folkloristische inslag (Sorrow).

Een factor van herkenbaarheid is nog altijd de zang van Phil Swanson (Seamount, Hour Of 13, Atlantean Kodex). Ongeacht de muzikale insteek blijft hij klinken als een jonge Ozzy, zodat heel af en toe de link met Black Sabbath gehandhaafd blijft. Als aanknopingspunt komt vooral Pagan Altar een stuk dichterbij, al noemde ik die band al eerder als vergelijking. Waarbij de overeenkomst 'm zit in de tijdloosheid van de muziek, want ook die band leeft vrij nadrukkelijk in het verleden, maar bracht nog lang nieuw werk uit. Overeenkomstig is ook de eerder genoemde folky insteek.

Heavy riffs hebben plaats gemaakt voor een beschouwende, nog meer atmosferische insteek; terug in de tijd, met hippie-achtige muziek (Graey) die doet denken aan de jaren '60 en '70 (Melancholia). Geen pure metal, laat staan doom. Hooguit qua sfeer. Edges Of Sanity is bijvoorbeeld een nummer dat doet denken aan 'oude' Vestal Claret, maar is echt een uitzondering. Op het juiste moment kan ik prima genieten van Vestal Claret (het album) maar dan moet ik er echt voor in de stemming zijn. Ik vraag me af of Vestal Claret (de band) nu voorgoed verloren is voor de metal. Wordt hopelijk vervolgd.