Weedevil - The Return

• BandWeedevil [BR]
• TitelThe Return
• Release datum01-07-2022
• LabelAbraxas Records [BR], DHU Records [NL]
• PromotorBruxa Verde Produções [BR]
• Genre Doommetal, Hardrock, Stoner

Tracklist

01. Underwater
02. The Void
03. The Return
04. Isn't a Love Song
05. Genocidal

Hoewel het Braziliaanse Weedevil nog maar net een paar jaar bezig is, heeft het vijftal de afgelopen twee jaar al aardig wat singles en EP's (en een ongeproduceerd probeersel als allereerste release) op de markt geslingerd. Deze hadden mij - sowieso waarschijnlijk maar weinig mensen in Europa - nog niet bereikt. De kennismaking komt nu alsnog, en wel met debuut-langspeler The Return.

Ik ben meestal wel nieuwsgierig wanneer een band in de heavy rock / stoner / met een beetje doom-hoek geduwd wordt. Eigenlijk is pas met het voorlaatste wapenfeit, de EP The Death Is Coming, een start gemaakt met het huidige bandgeluid. Vanaf toen bestaat Weedevil in de huidige samenstelling: beide gitaristen en de zangeres (b)lijken daar een voorname rol in te hebben. Voorgaand materiaal ken ik niet, dus die vergelijking laat ik achterwege.

Wat ik wel weet is dat de muzikale aanpak van de band op The Return me prima bevalt. De body van het album bestaat wat mij betreft uit de twee lange tracks The Void en titelnummer The Return, met hoofdrollen voor de Sabbathiaanse riffs, de speelse, groovende ritmesectie en de sterke vrouwelijke zangpartijen. De donderende en laag-gestemde instrumenten zetten al direct de toon met opener Underwater, maar worden zowel qua compositie als door logheid overspoeld door het navolgende tweetal. Daarbij laat The Return ook nog eens een psychedelische kant van de band horen.

Melancholiek, duister en opwindend, soms psychedelisch, een enkele keer ook dreigend; allemaal kwalificaties die hier qua atmosfeer van toepassing zijn. Ik vind deze muziek echt verdomd lekker wegluisteren. Voor stoner- en doom-begrippen relatief toegankelijk, zonder aan logheid in te boeten. Isn't a Love Song lijkt bij vlagen toch bijna dat, vanwege de wat dweperige manier van zingen, en uiteraard de piano aan het eind. Het is ook zeker niet het zwaarste nummer van het album.

Afsluiter Genocidal is een soort van klaagzang als slotstuk, een beetje in de Candlemass-stijl qua intentie, maar verder een stuk psychedelischer in de uitvoering. Meeslepend, maar toch ook wel een beetje 'apart'. En dat is eigenlijk ook van toepassing op het totaalplaatje. De min of meer klassieke rock-stoner-doom-psychedelica-mix is overduidelijk schatplichtig aan Black Sabbath, maar gelukkig laat Weedevil daarnaast ook voldoende eigen elementen horen om een overtuigende en aantrekkelijke plaat af te leveren. Ik mag hier graag naar luisteren!