Loading...

Whitesnake - The Purple Album

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 12-05-2015

Tracklist

Burn (7:36)
You Fool No One (incl. Itchy Fingers) (6:23)
Love Child (3:04)
Sail Away (6:13)
The Gypsy (4:02)
Lady Double Dealer (4:21)
Mistreated (10:49)
Holy Man (4:42)
Might Just Take Your Life (5:35)
You Keep on Moving (4:29)
Soldier of Fortune (4:04)
Lay Down Stay Down (3:52)
Stormbringer (8:39)
Lady Luck (bonus) (3:02)
Comin' Home (bonus) (4:15)

Ook in huize Coverdale moet de kachel blijven branden. Nadat de zanger - in de periode na het overlijden van toetsenist Jon Lord - vergeefs bij Ritchie Blackmore aanklopte voor een Deep Purple reünie ontstond een ander idee: dan maar onder de naam Whitesnake een album uitbrengen met grote successen uit de tijd dat Coverdale nog bij die band zong. Hij deed de vocalen op drie albums: Burn, Stormbringer (beiden uit 1974) en Come Taste The Band (1975), waarvan nu een selectie nummers opnieuw is opgenomen door de huidige Whitesnake bezetting.

De grootste aantrekkingskracht van Deep Purple in die jaren lag voor mij vooral in de samenzang tussen Coverdale en Glen Hughes. Die laatste ontbreekt hier, en de zang van Coverdale zelf is er, mild gezegd, in de loop der jaren niet beter op geworden. Ik vreesde op voorhand dan ook dat dit project gedoemd was tot mislukken; naar mijn smaak dan toch. Helaas is die vrees bewaarheid.

In puur technisch opzicht mag de muziek anno 2015 dan superieur zijn aan de oorspronkelijke versies, de nummers ontberen elk gevoel. De authenticiteit van het jaren '70 geluid is uiteraard niet te reproduceren, maar deze nieuwe versies klinken ronduit voorspelbaar, saai, gevoelloos, misschien zelfs wel kil. Ik mis hier niet alleen de warmte van het originele geluid, daarnaast ook de soul en het gevoel dat Hughes in zijn zang (en swingende basspel) zo nadrukkelijk aan het Deep Purple geluid toevoegde.

Vooral bij de meer 'gevoelige' nummers komt het verschil tussen toen en nu goed tot uiting. Wanneer je bijvoorbeeld The Gypsy vergelijkt met hoe Deep Purple het in die tijd live bracht (vergelijk maar eens met de live-uitvoering van 'Paris 1975') springen de tenen spontaan krom in mijn schoenen. Of neem Mistreated, het nummer dat in de loop der jaren door diverse bands (Deep Purple, Whitesnake, Rainbow) en zangers (Coverdale zelf, Hughes, Dio) tot prachtige hoogten getild is. Nu is het een karikatuur van een episch rocknummer, ontdaan van elke sfeer. Je hoort er gewoon aan af dat de uitvoerende muzikanten geen enkele feeling hebben met het nummer.

Wanneer ik als afsluiter van het reguliere album Strombringer tot mij heb genomen weet ik het zeker: de komende Whitesnake tour ga ik zeker overslaan. Blijkbaar wil Coverdale ons nog steeds doen geloven dat hij die hoge uithalen nog best aankan, en in de studio-uitvoeringen van zo'n nummer zal dat best nog acceptabel te maken zijn. Maar ik kijk er echt niet naar uit om Coverdale dit op het podium te horen nadoen, of zelfs maar een poging daartoe.

Ik heb zeker respect voor deze zanger, en heb de loopbaan van Whitesnake met interesse gevolgd. Eigenlijk begon het al mis te gaan toen er in 1989 per se een remake gemaakt moest worden van mijn favoriete Whitesnake nummer Fool For Your Loving voor het album Slip Of The Tongue. Alsof er ook maar iets mis was met de oorspronkelijke uitvoering. De groove (van het onweerstaanbare baswerk) die het nummer in eerste instantie zo gaaf maakte, werd er uit gehaald ten faveure van aalglad toetsenwerk. Waarom nou toch!

Nee, dit is een typisch voorbeeld van een misgeslagen plank wat mij betreft. Wie net als ikzelf de geneugten heeft mogen smaken om te genieten van de originele versies, zo vol smaak en met gevoel bereid, kan denk ik onmogelijk genieten van deze liefdeloos bereidde opgewarmde prak.

David Coverdale - zang

Reb Beach - gitaar

Joel Hoekstra - gitaar

Michael Devin - bas

Tommy Aldridge - drums