Loading...

Zephyra - Fall.Rise.Conquer

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 27-06-2019

Tracklist

01. Dreams Denied
02. Fange i Frihet
03. Waiting For Nothing
04. Nothing Else Matters [Metallica cover]
05. Paper Crown
06. After The Meltdown
07. Svart Smärta
08. A Letter For You
09. My Pain
10. Man Chooses, Slaves Obey

Met als basis het echtpaar Netterbrant (Tony - gitaar en Åsa - zang) is de Zweedse band Zephyra, opgericht in 2009, toe aan hun derde langspeler. De titel lijkt wel de samenvatting van hun eigen loopbaan, want ook die voltrok zich de eerste jaren niet echt vlekkeloos. Het vinden van de juiste bandleden, een label en een solide muzikale koers hadden nogal wat voeten in aarde. Maar ach, waar je niet dood aan gaat, daar word je sterker van. Dat geldt ook voor Zephyra, dat met Fall.Rise.Conquer opnieuw de aanval in zet.

De muziek die ik krijg voorgeschoteld doet me nogal denken aan latere Lacuna Coil: op symfonische leest geschoeide eigentijds groovende metal. Met als voornaamste verschil dat bij Zephyra ook de grunts van de zangeres afkomstig zijn. Albumopener Dreams Denied laat direct horen dat deze band - net als zo vele genregenoten, al dan niet met zangeres - balanceren op het heikele koord tussen hedendaagse metal en naar popmuziek neigende pakkendheid. Naast symfonische hebben ook veel metalcore-bands die de elektronische invloeden hebben ontdekt, daar last van, daar zijn dan ook wel raakvlakken mee te bedenken.

Fånge i Frihet (gevangene in vrijheid) is al weer een stukje steviger, en klinkt door het gebruik van de Zweedse taal ook wel een beetje mysterieus. Waiting For Nothing heeft een mooi spanning-opbouwend intro, maar blijkt in het vervolg weinig om het lijf te hebben. Zephyra blijkt juist een voorstander van dit soort weinigzeggende metalcore-achtige muziek, want nummers als Paper Crown en After The Meltdown gaan op diezelfde voet voort. Svart Smärta (zwarte pijn) is opnieuw Zweeds-talig, en - toevallig of niet - ook wel weer een lekker, wat afwijkend nummer. Een stuk zwaarder vooral. My Pain is een onopvallende stamper, die het live wel goed zal doen. Afsluiter Man Chooses, Slaves Obey is een veel te lang durend en spanning ontberend slotakkoord.

Dan heb ik bewust nog twee titels overgeslagen: de absolute missers op dit album. Met het (op deze wijze) coveren van Metallica's Nothing Else Matters slaat Zephyra wat mij betreft de plank genadeloos mis. In puur muzikaal-technisch opzicht is er misschien niks aan de hand, maar elke emotie is uit het nummer getrokken. De tekst wordt naar mijn idee volledig gevoelloos voorgedragen, en dat kan toch echt nooit de bedoeling zijn. A Letter For You vind ik een draak van een ballad, die ik op een verder opzwepend album als dit niet uit de verf vind komen.

Zephyra laat met Fall.Rise.Conquer heel goed horen dat men weet wat er anno 2019 van een metalband gevraagd wordt. Hun muziek klinkt fris en modern, en zal een eigentijds (jong) publiek vast kunnen aanspreken. Ikzelf word er echter niet warm of koud van. Ik vind hun aanpak klinisch, emotieloos, en op een enkele uitzondering na nauwelijks spannend. Ondanks de aanwezige pluspunten overtuigt de band mij niet.

Åsa Netterbrant - Vocals

Tony Netterbrant - Guitars, vocals

Kujtim Gashi - Drums

Alfonso Rinaldo - Bass