Communic - The Bottom Deep
- Communic [NO]
- The Bottom Deep
- 22-07-2011
- Nuclear Blast [DE]
Tracklist
01. Facing Tomorrow
02. Denial
03. Flood River Blood
04. Voyage Of Discovery
05. In Silence With My Scars
06. My Fallen
07. Destroyer Of Bloodlines
08. Wayward Soul
09. The Bottom Deep
10. In Union We Stand (bonus track)
Communic is afkomstig uit Noorwegen, bestaat sinds maart 2003 en is opgericht door gitarist/zanger Oddleif Stensland en drummer Tor Atle Andersen (beiden ex-Scariot). De band zal later worden gecompleteerd door bassist Erik Mortensen. Na de eerste demo in 2004 ontving de band al de nodige serieuze erkenning. Dit leidde al weer snel tot een al even serieuze platendeal met Nuclear Blast. Via het label verschenen tot nu toe drie albums, gekenmerkt door stevige, enigszins technische, epische metal met een duistere/doomy ondertoon. Liefhebbers noemen raakvlakken met een band als Nevermore (mede vanwege de zang), voor het doomy aspect gaat een vergelijking met een band als Candlemass wel op (het slepende gitaarwerk). Een combinatie van beiden levert misschien wel het powertrio Communic op. In het kader van “never change a winning team” zal in juli van dit jaar het alweer vierde album The Bottom Deep verschijnen.
Tot mijn eigen verwondering is The Bottom Deep mijn kennismaking met Communic; ik was de naam al wel eens tegen gekomen, maar had me nog niet eerder in de muziek verdiept. Jammer, denk ik nu. De gedragen sfeervolle metal van de band spreekt me absoluut aan, behalve de al genoemde invloeden zou ik daar graag nog Tool aan toe willen voegen. Dit vanwege de gebezigde dynamiek en de hoekige, soms onverwachte overgangen in bepaalde passages. Daar waar Communic de touwtjes wat laat vieren en zich van de ingetogen kant laat horen (dit lijkt vooral naar het einde van het album toe het geval) kan ik mij aan die vergelijking niet onttrekken. Ook hoor ik een overeenkomst in de vaardigheid van beide bands om echte luisterliedjes te creëren. Niet direct een muzikale verwantschap dus, eerder een overeenkomst qua sfeer en gevoel, vooral de melancholische inslag. Over het geheel is Communic namelijk een stuk directer en meer puur metal georiënteerd.
Een trio suggereert over het algemeen een eenvoudige, open benadering van muziek. Dat is in wezen bij Communic ook wel het geval. Hoewel de nummers regelmatig behoorlijk complex in elkaar (lijken te) zitten is Communic geen band van moeilijkdoenerij als doel op zich. De kunst van het weglaten, en daardoor hun muziek eenvoudig laten klinken beheerst de band goed. Opener Facing Tomorrow grijpt je meteen beet, ik zat tenminste meteen in de wereld die The Bottom Deep heet. Strakke riffs, een vol gitaargeluid, solide meeslepend drumwerk en een basgeluid dat precies die diepe laag met zich meebrengt waar de muziek om vraagt. Voeg daar nog de aangenaam schreeuwerige, theatrale vocalen aan toe en je hebt met groovende, licht progressieve metal te maken. Het album bevat pareltjes van liedjes, heerlijk luisterbaar, melancholie ten top.
Denial begint lekker onheilspellend en ontpopt zich tot een behoorlijk epische track met een fraaie opbouw, waarin veel van de genoemde aspecten aan bod komen. Flood River Blood opent met een fraai drumroffel, uptempo, om zich daarna te ontvouwen tot zo'n beetje het kortste nummer van Communic ooit. Het komt dan ook redelijk vlot to the point, compact, met een melodieus, bijna meezingbaar refrein. Het is daarmee een van de minst spannende tracks op dit album. Dat wordt dan wat mij betreft daarna weer ruimschoots gecompenseerd met Voyage of Discovery (inderdaad!) en In Silence With My Scars. My Fallen komt wat traag op gang en had bij mij wat meer tijd nodig om op de juiste waarde te worden geschat. Vlotte track met lekker gitaarwerk, en het zou me niet verbazen wanneer dit nummer een van m'n favorieten gaat blijken te worden. Aan de andere kant: dit album kent wel meer groeibriljantjes, niet alle tracks komen even direct binnenvallen.
Destroyer Of Bloodlines is het album al vooruitgesneld. Dit is dan weer wel zo'n nummer dat me vrij direct beetgrijpt, lekker pittig en ook niet zo complex van opzet. Fraai einde. Met Wayward Soul gaan we alweer richting einde van het album. Mooi in balans met de vorige track is deze weer zo'n fraai episch luisterliedje en kunnen we genieten van het vakmanschap van de individuele muzikanten (alsof dat al niet genoeg het geval is, haha). Het vloeit fraai over in afsluiter en titelnummer The Bottom Deep. Het nummer dat misschien nog wel de meeste gewenning vergt. Zoals ik al eerder schreef is dit mijn kennismaking met Communic, en ik heb geen idee of zo'n korte akoestische afsluiter in de lijn der verwachting zou liggen. Hier moet ik nog steeds even aan wennen, maar ik neig er naar dit toch wel erg mooi te vinden. Een passend slotakkoord voor zo'n fraai groei- en luisteralbum.