Metallica / Lou Reed - Lulu

• BandLou Reed [US], Metallica [US]
• TitelLulu
• Release datum31-10-2011

Tracklist

Cd 1:
1. Brandenburg Gate (4:19)
2. The View (5:17)
3. Pumping Blood (7:24)
4. Mistress Dread (6:51)
5. Iced Honey (4:36)
6. Cheat on Me (11:26)
Cd 2:
1. Frustration (8:34)
2. Little Dog (8:01)
3. Dragon (11:08)
4. Junior Dad (19:29)

Lulu is in de eerste plaats een geesteskindje van Lou Reed. De man liet zich inspireren door de toneelstukken Die Büchse der Pandora en Der Erdgeist van de Duitse schrijver Frank Wedekind. De muzikale omlijsting wordt ditmaal dus verzorgd door Metallica. En dat levert een merkwaardige synthese op.

Voor zowel Lou Reed fans als Metallicafans zou het album heel goed reden kunnen zijn het album direct ritueel te verbranden want de eerste uitwerking is raar en erg ongemakkelijk. Bovendien kan Metallica onder metalfans in ieder geval al sinds medio jaren 90 op veel hoon rekenen binnen de metalwereld. Ik durf niet te zeggen hoe dat met Lou Reed is. Feit is wel dat men gewoon lekker doet waar ze zin in heeft. Want Lulu klinkt in de eerste plaats heel spontaan en lijkt zo uit de losse pols te komen.

Lou Reed vertelt zijn verhaal en op de achtergrond hoor je Metallica zich door een soort van jamsessie wurmen. Want hoewel de plaat best zwaar klinkt en beslist als metal is te omschrijven, dringt de heavy metal niet naar de voorgrond. De voorgrond is voor Lou Reeds declamatie. Ook James Hetfield eist ondanks dat hij ook wat tekstregels herhaalt, geen hoofdrol op.

Die voordrachten vind ik niet altijd even geslaagd. Het redelijk snelle Mistress Dread is eigenlijk gewoon verschrikkelijk. Als thrashnummer is het al saai, maar Lou Reeds bibberende zang maakt het pathetisch. In nummers waarin hij op een kalme manier kan oreren vind ik Reed wel overtuigend overkomen. In The View bijvoorbeeld of in Dragon. In Dragon klinkt Metallica wat avantgardistischer en dat maakt het nummer wel een klein hoogtepuntje.

In Little John hoor ik Reed op zijn sterkst. Door Little John waait een stevige prairiewind. Daardoor neigt het nummer nogal naar de latere Johnny Cash. De stem van Reed is daar ook debet aan. En zo zijn er wel meer aanknopingspunten.

Het lekkerste wordt tot het laatst bewaard. Junior Dad is verreweg de beste track van Lulu. Het herinnert aan de Reed uit de jaren 70. De vraag is alleen waarom dit twintig minuten moet duren. Het repetitieve karakter heeft (nog) niet echt een hypnotiserende uitwerking op ondergetekende. Echt muzikale spanning en avontuur is er niet te beleven. Lulu voelt aan als het toneelstuk wat het in zijn oorspronkelijke vorm ook was. Een toneelstuk voor de oren.

Het losse pols karakter past volgens mij ook niet echt bij een concept als dit. Wellicht was een nadere uitwerking van de beslist aanwezige toffe ideeën het proberen waard geweest. Nu blijft het zoeken naar de juiste bedoeling. Maar misschien was dat ook wel de bedoeling.