Nightrage - The Venomous

• BandNightrage [SE]
• TitelThe Venomous
• Release datum31-03-2017
• LabelDespotz Records [SE]
• PromotorNoise to Have [NL]
• Genre Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. The Venomous
02. Metamorphosis Day of Wrath
03. In Abhorrence
04. Affliction
05. Catharsis
06. Bemoan
07. The Blood
08. From Ashes into Stone
09. Trail of Ghosts
10. Disturbia
11. Desolation and Dismay
12. Denial of the Soul (Instrumental)

Twee jaar geleden beschreef collega Edwin het toenmalige album The Puritan van het Zweeds/Griekse Nightrage als een soort van 'middle of the road' melodieuze death metal: verdienstelijk, maar zonder enige spanning. Ik heb de afgelopen maanden wat video's van de band voorbij zien komen, afkomstig van hun nieuwste werkje The Venomous. Is er dan inderdaad wat meer gif in hun muziek gekropen? Ik ga eens wat intensiever luisteren.

En dan moet ik het eigenlijk al snel met mijn gewaardeerde collega eens zijn. De muziek van Nightrage leunt zwaar op de uitgekauwde Gothenburg-sound, zonder een poging om daar iets eigens van te maken. Ik hoor voornamelijk Arch Enemy terug in de standaard melodeath; dat lijkt me geen goed teken. Op opener en titelnummer The Venomous doet zanger Ronnie Nyman verwoede pogingen om het stemgeluid van Angela Gossow te imiteren; raar maar waar, zo klinkt het mij in de oren.

Hoewel er wel wat nummers en fragmenten (In Abhorrence, Catharsis, The Blood) te vinden zijn op The Venomous die die titel eer aan doen, vind ik over het algemeen de melodeath te melodieus, te vlak, om echt te knallen. Hoewel de heren muzikanten hun mannetje staan en de nummers vlekkeloos uitvoeren, ben ik niet onder de indruk van de composities. Melodieuze leads hier, een breakje daar, veel middentempo en een groovende ritmesectie, en catchy refreintjes; ziehier het recept voor een gemakkelijk in het gehoor liggend pseudo-heavy album.

Wie werk kent van bands als Arch Enemy, Soilwork, Dark Tranquillity, In Flames, At The Gates en noem ze verder maar op, kan de muziek van Nightrage waarschijnlijk blind uittekenen. Originaliteit is wat mij betreft dan ook ver te zoeken. Aan een degelijke uitvoering en vooral enthousiasme ontbreekt het de band (en vooral de onbetwiste leider Marios Iliopoulos) echter niet, zodat onder de streep nog een goede voldoende overblijft voor de vlekkeloze uitvoering.