Loading...

Adrenaline Mob - We The People

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 04-08-2017

Tracklist

01. King Of The Ring
02. We The People
03. The Killer's Inside
04. Bleeding Hands
05. Chasing Dragons
06. Til The Head Explodes
07. What You're Made Of
08. Raise 'Em Up
09. Ignorance & Greed
10. Blind Leading The Blind
11. Violent State Of Mind
12. Lords Of Thunder
13. Rebel Yell (Billy Idol cover)

Ik wil in muzikaal opzicht niet te veel vergelijkingen maken tussen Adrenaline Mob en Spinal Tap, maar wel dat het behouden van bandleden, en dan vooral drummers een lastig probleem blijkt. Al zijn ze bij eerstgenoemde van een stuk serieuzere aard. Adrenaline Mob begon in 2011 als een heuse superband, met in de gelederen de begaafde zanger Russell Allen (Symphony X), gitarist Mike Orlando, gitarist Rich Ward en bassist Paul Di Leo van Fozzy (ook al zo'n sterrenensemble) en Dream Theater drummer Mike Portnoy. Die laatste had het toch te druk met duizend andere bands en projecten, en werd in 2013 opgevolgd door AJ Pero (Twisted Sister). Zijn heengaan wegens een hartaanval was uiteraard een stuk minder vrijwillig. Ook de heren van Fozzy bleken al snel te druk bezet.

Evengoed verschijnt in 2017 gewoon weer een nieuw album: We The People. Van de partij zijn nog altijd zanger Allen en gitarist Orlando. De drums zijn ingespeeld door de mij verder onbekende Jordan Cannata, en de zware snaren werden beroerd door Dave Z. (geboren als David Zablidowsky) uit de stal van Trans-Siberian Orchestra en aanverwante bands en projecten. Het meest ironische is dat hij op 14 juli jongstleden is overleden als gevolg van een auto-ongeluk. Het zit Adrenaline Mob ook echt niet mee wat dat betreft.

En toch: ik heb al vaker geconstateerd dat uit leed de mooiste muziek (en kunst in het algemeen) kan ontstaan. Iets dergelijks lijkt me bij Adrenaline Mob ook van toepassing. Want We The People blijkt het meest serieuze, ambitieuze werkstuk tot nu toe. Waren de eerste twee albums nog te plaatsen in de categorie niks-aan-de-hand lekker onschuldige, vrij typisch Amerikaanse spierballen partyrock (met terugwerkende kracht sorry Edwin, dat ik je daar mee heb opgescheept) daar is hier toch echt geen sprake meer van. De band klinkt nu als een stel pubers dat volwassen is geworden, zoiets.

De basis ligt nog steeds in de jaren '80 heavy rock/metal, en wordt voorzien van een eigentijdse insteek en bijbehorende productie. Natuurlijk zijn de riffs herkenbaar, maar net zo goed heerlijk catchy. Sowieso zijn riffs, leads en solo's volop aanwezig op het album. De kwaliteiten van zanger Allen lijken me boven elke twijfel verheven; het is dan ook niet voor niets dat hij regelmatig de hoofdrol krijgt toebedeeld. De drummer tikt wederom vakkundig elk gaatje dicht, terwijl de baslijnen voorzien in een stuwende groove. En of het nu rock is, of metal; de muziek doet vrijwel constant denken aan de roemruchte eighties. Al wordt ook steeds meer gestoeid met een geluid dat meer aan nu metal doet denken, zoals opener King Of The Ring laat horen.

Alsof het emotionele gehalte van het album op zich nog niet genoeg is, wordt ook nog eens afgesloten met Rebel Yell, inderdaad een Billy Idol cover; dit was de laatste opname die de band samen met AJ Pero gemaakt heeft. Stiekem vind ik het dan toch mooi dat dergelijk leed er voor kan zorgen dat muzikanten hun creaties net op een andere manier lijken te benaderen dan voorheen. En er zo een album met meer diepgang ontstaat dan je van een band als Adrenaline Mob mogelijk zou verwachten....

Mike Orlando - Gitaar

Russell Allen - Zang

Dave Z. - Bas

Jordan Cannata - Drums