Barren Earth - A Complex Of Cages

• BandBarren Earth [FI]
• TitelA Complex Of Cages
• Release datum30-03-2018
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. The Living Fortress
02. Ruby
03. Further Down
04. Zeal
05. Scatterprey
06. Solitude Pith
07. Dysphoria
08. Spire
09. Withdrawal

Barren Earth is een band die vanuit het land van Duizend Meren de wereld bestookt met potjes progressieve metal. Opgericht door Olli-Pekka Laine die we weer kennen als bassist van Amorphis. Ooit was vooral de melodieuze deathmetal het vertrekpunt van de band. Heden ten dage knoopt men van alles en nog wat aan elkaar in iets wat vooral Opeth- en ook Amorphis-liefhebbers zou moeten aanspreken. A Complex Of Cages is alweer het vierde volledige album van de band.

De theatrale opener The Living Fortress is alvast wennen. Een kruisbestuiving tussen Dream Theater, Opeth en gedragen zang dat lijkt weggelopen te zijn uit een Saviour Machine-epos wacht je op om de eerste zeven minuten mee in te leiden. De grunts doen hier wat afbreuk aan de bijzondere atmosfeer die geschapen wordt. Het navolgende The Ruby is wat compacter en venijniger. Hier is de grunt dominant maar bieden de theatrale vocalen een gezond tegenwicht. Het navolgende Further Down is weer een meeslepend stuk waarin opnieuw alle registers opengaan.

Ofschoon datgene wat Barren Earth laat horen heel vakkundig en aangenaam klinkt, is er vooral veel Opeth wat de klok slaat. Een nummer als Zeal bijvoorbeeld is opgebouwd uit typische orgel en drumloopjes die we bij Opeth zoveel tegenkwamen. Het samenspel tussen diepe grunts en cleane zang volgt dezelfde patronen die albums als Blackwater Park en Ghost Reveries zo iconisch maakten. Toegegeven, de cleane zang van Jón Aldará heeft een theatrale inslag en hij maakt daarmee Barren Earth wat minder breekbaar en juist wat trotser dan Opeth.

A Complex Of Cages is ook niet echt een album dat heel verdrietig of melancholisch klinkt. Eerder klinkt het een beetje sprookjes-achtig. De semi-ballade Solitude Pith lijkt zo weggelopen te zijn uit een Tim Burton film. Met dit gegeven hebben we ook direct de reden te pakken waarom A Complex Of Cages juist wél een toevoeging aan de platenkast kan zijn. De band onderscheidt zich door met haar klankenspel een ander soort sfeer te scheppen. Vooral de winterse deken die om Amorphis' tweede langspeler Tales From The Thousand Lakes hing, is hier verder uitgewerkt.

Ondanks de vele verwijzingen naar Opeth en in iets mindere mate Amorphis blijkt A Complex Of Cages een uiterst genietbare schijf te zijn. Niet in de laatste plaats vanwege de eerder beschreven atmosfeer maar ook vanwege het knappe spel en de uitstekend uitgewerkte composities. Nu de huidige Opeth toch klinkt als een relikwie uit de jaren zeventig, mag Barren Earth best in dat gat springen. Toch?