Bloody Hammers - Lovely Sort of Death

• BandBloody Hammers [US]
• TitelLovely Sort of Death
• Release datum05-08-2016
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Alternative Rock, Dark rock / metal

Tracklist

01. Bloodletting On the Kiss
02. Lights Come Alive
03. The Reaper Comes
04. Messalina
05. Infinite Gaze to the Sun
06. Stoke the Fire
07. Ether
08. Shadow Out of Time
09. Astral Traveler
10. Catastrophe

Ik ben weer eens in de war. Van het Amerikaanse Bloody Hammers besprak ik de eerste twee albums Bloody Hammers (2012) en Spiritual Relics (2013). Voor het derde album Under Satan's Sun (2014) tekende de band bij Napalm Records, maar uitgerekend dat album heb ik nooit besproken. Waarom niet? Ik heb werkelijk geen idee. Nu dan maar door naar album nummer vier: Lovely Sort Of Death, opnieuw via Napalm.

Misschien is juist dat derde album wel een soort van missing link, want er lijkt toch wel wat verschil te zijn in het geluid van de band tussen de eerste albums en deze nieuweling. Waar Bloody Hammers op de eerste albums nogal makkelijk leek mee te liften op de occulte retro-rock-hype, doet de band op Lovely Sort Of Death serieuze pogingen om daar (gedeeltelijk) afstand van te nemen, en zich een min of meer eigen smoel aan te meten. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit!

Wanneer de klanken van albumopener Bloodletting On the Kiss zich in mijn grijze cellen aan het nestelen zijn, heb ik in eerste instantie het gevoel dat ik naar pathetische gothic doom a la Type O Negative zit te luisteren. Spanningsopbouw, creepy sfeertje, onderhuids dreigend gevaar; het zit er allemaal in. Die vergelijking kies ik niet zomaar, want zowel in vocaal opzicht als de inzet van het toetsenwerk hoor ik zeker overeenkomsten met de muzikale uitingen van wijlen heer Steele en co. Ik ben door deze eerste track in elk geval aangenaam verrast, en ben erg benieuwd of zich dat gaat voorzetten in de rest van het album!

Ja en nee. Er wordt zeker niet blindelings voortgeborduurd op het geluid van de eerdere albums. Lights Come Alive sluit zeker qua sfeer nog altijd naadloos aan op de opener, en luistert lekker weg. Na het oersaaie The Reaper Comes heb ik in eerste instantie moeite de draad weer op te pakken; Messalina is wel aardig, doet denken aan spacerock, en aan Space Mirrors. Die band maakt net zo'n mengelmoesje van spacerock, gothic, dark rock/wave en retro (occulte) rock. Ook Stoke The Fire gaat absoluut die kant op. Daartussen zit Infinite Gaze to the Sun, dat zowat hitparade-potentie heeft met z'n catchy refreintje; wat een verslavend zanglijntje.

Daarna stort de sfeer van het album naar mijn mening in. Ether gooit het over een slomere en zwaardere boeg, maar kan me door gebrek aan spanning niet echt boeien. Shadow Out of Time maakt dat niet meer goed, hier storen de synths me eigenlijk voor het eerst pas echt. Die zijn sowieso zeer aanwezig, maar toe nu toe vond ik het wel bij de sfeer passen; nu begin ik me er aan te ergeren. Ook de laatste twee tracks kunnen me niet meer van gedachten doen veranderen. Er is prima naar te luisteren hoor, maar de hooggespannen verwachtingen van het begin van het album worden hier niet (meer) waargemaakt.

Van hoop tot tegenvaller via tien tracks, het zou zo maar kunnen. Hoewel, tegenvaller is wel wat te sterk. Laat ik het houden op een neutrale beoordeling, een hoopgevende magere voldoende. Misschien als ik het album even weg leg en er later nog eens naar luister, dat het dan anders overkomt.