Celestial Ruin - Pandora

• BandCelestial Ruin [CA]
• TitelPandora
• Release datum20-05-2016
• LabelEigen beheer
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Murder of Crows
02. Sense of Exile
03. No Quarter
04. Nevermore
05. Firestorm

Uit een bijna onmogelijk hoekje van de wereld van symphonic metal komt Celestial Ruin. Dit gezelschap komt namelijk uit Vancouver in Canada, een deel van de wereld waar dit soort bands een zeldzaamheid zijn. Toch weet Celestial Ruin hun plekje te veroveren in de wereld, waar hun debuut The Awakening aardig wat stof heeft doen opwaaien. Hierop volgt de EP Pandora, geproduceerd door bekende kop Joost van den Broek (Epica, Xandria, Revamp).

Opener Murder of Crows begint mooi spooky maar ontwikkelt snel tot een speedy en upbeat, maar toch enigszins laag gezongen nummer. Er zitten geinige stukken in de muziek, met name in de details die enigszins griezelig aandoen, maar het refrein laat hier en daar te wensen over. Joost zijn vinger in de pap is ook te horen, aangezien veel stukken doen denken aan met name Revamp, hetzij een wat lichtere versie ervan. Ook in Sense of Exile horen we eigenaardigheden die van Celestial Ruin toch een speciaal bandje maken. Het nummer heeft in het begin een redelijk standaard feel, maar zodra die brug die tjokvol symfonische en epische elementen zit zijn intrede doet, ontploft het zooitje in een laatste refrein van formaat, en hoor je waar de verborgen kwaliteiten zitten.

No Quarter blijft ook weer in een laag hoekje hangen en voelt nog het meest aan als een powerballad van Evanescense. Hoewel het thema hier draait rond de legende van Davy Jones hoor ik helemaal geen referenties naar die wereld in de muziek, waar daar toch veel met thema’s gespeeld kon worden. Zonde van een leuke kans om hier wat geinigs mee te doen. Volgens mij zijn ze qua muziek ook in de war met Nevermore, die beter bij voorgaand verhaal had gepast. Deze doet dan ook een stuk epischer aan en is voorzien van een hoop spanning en fijne plotwendingen, hetzij met een misschien een tikje cliché refrein. Firestorm brengt vervolgens weer de beuk erin, maar door het drumgeweld verdrinkt de zang helaas een beetje. Wel heeft het een mooie curve van agressief naar smekend, met een gitaarsolo om je vingers bij af te likken.

Celestial Ruin heeft een hoop punten die ze ‘maar de volgende female fronted band’ maken, maar ook heel veel details die ze juist weer naar een niveau tillen waar menig gevestigde band een puntje aan kan zuigen. De meeste nummers beginnen standaard, maar eindigen met een zeer goed gevoel dat te wijten is aan de manier waarop ze de spanning opbouwen, en overal opeens schitterende dingen opduiken. Als ze zich daarop focussen, kunnen ze het ver gaan schoppen. Ik hou ze in elk geval in mijn playlist. Ik heb het gevoel dat ze met de tijd alleen maar aan waarde kunnen toenemen!