Dark Sarah - The Golden Moth

• BandDark Sarah [FI]
• TitelThe Golden Moth
• Release datum21-09-2018
• LabelInner Wound Recordings [SE]
• Genre Symfonische metal

Tracklist

01. Desert Rose
02. Trespasser
03. Wheel
04. My Beautiful Enemy
05. I Once Had Wings
06. Pirates
07. Sky Sailing
08. Wish
09. The Gods Speak (ft. Marco Hietala, Zuberoa Aznarez)
10. Promise
11. Golden Moth
12. The Gate Of Time

The Golden Moth is het derde album in de eerste trilogie van Dark Sarah. Het begon met een duister sprookje met een duister alter-ego geboren uit jaloezie en haat in Behind the Black Veil. Vervolgens kwam The Puzzle: een spannende queste in de onderwereld waar voornoemd alter-ego heen werd verbannen. Dit sprookje is intussen gegroeid naar een fantasy-epos op zich, en The Golden Moth is de Grand Finale ervan. En met Grand bedoel ik ook Grand. Niet verder vertellen, maar toen ik dit album voor het eerst afspeelde zat ik te snikken als een klein kind.... Nou ben ik wel het type die snel jankt bij bijvoorbeeld Disney films maar dit sloeg alles... Nu die bekentenis uit m’n systeem is, laat ik eens een poging doen om mijn persoonlijke album van het jaar een professionele review te geven!

In de hoofdrollen van dit fantastische verhaal: meesterbrein achter dit hele gebeuren, Heidi Parviainen als Dark Sarah en JP Leppäluoto als Draak. Deze draak zijn we eerder tegengekomen op het vorige album, waar hij de bewaarder was van een sleutel die Sarah nodig had om uit de onderwereld te ontsnappen. Hij is haar gevolgd naar de Bovenwereld, de wereld van de Goden, om de Goden in kwestie eventjes te confronteren met het feit dat hij zijn vleugels heeft verloren. De twee vijanden vormen nu een team in een reis door een woestijnachtige wereld, naar het eiland in de lucht waar de Goden - ofwel Marco Hietala (Nightwish/Tarot) en Zuberoa Aznarez, (Diabulus in Musica) - wonen.

De reis begint met Desert Rose, een korte intro die meteen een beeld van een kurkdroge woestijn schetst. Dark Sarah’s eerste visitekaartje word meteen getrokken: het vermogen om een verhaal voor je ogen te schilderen met slechts muziek. Je ziet werkelijk alles voor je afspelen. Tresspasser volgt, die al een tijdje met videoclip te bewonderen is. De Draak en Sarah vinden elkaar in de woestijn en beseffen dat ze elkaar nodig hebben. Hun gevecht perfect weergegeven door een dragend refrein en spannende coupletten. En Heidi, ik blijf het zeggen; wat heeft dat mens een stem! Krachtig en fladderend als een vogeltje, geeft ze in dit album haar beste vocale performance tot nu toe!

Wheel is heerlijk vernieuwend exotisch en avontuurlijk met een verslavend refrein. My Beautiful Enemy is de eerste van de drie kippenvel-opwekkende semi-ballads op dit album. Het punt waarin Sarah en Draak allebei hun duistere kanten loslaten en het zelfs bijna een liefdesverhaal wordt. Heidi’s talenten om verhalen te vertellen schitteren van elke noot af en de emoties in het refrein zijn fantastisch gecomponeerd. De Draak doet zijn backstory uit de doeken in I Once Had Wings. Deze begint merkwaardig folky met accordeon - het werk van Netta Skog (Ensiferum), die in de line up staat als "fortune teller" - maar zodra Sarah met haar troostende woorden ten tonele treedt groeit het uit tot een emotionele rollercoaster van formaat.

Na een paar nummers character-bullding gaan we verder met het eigenlijke verhaal. Het duo komt een stel piraten tegen waarvan ze op een of andere manier het luchtschip weten te kapen in Pirates. Een grappig klein stukje dialoog herinnert de luisteraar aan de musical-achtige elementen van Dark Sarah, en voegt nog een subtiel laagje persoonlijkheid toe aan beide personages. Een stampend refrein onderstreept de spanning in deze scene op sublieme wijze. Uiteindelijk zeilen ze door de lucht op hun gekaapte schip en zo’n beeld verdient een passende soundtrack. Sky Sailing is heerlijk euforisch en je hoeft alleen maar even je ogen dicht te doen om de wind in je haren te voelen terwijl je op een steampunk-achtig luchtschip met grote snelheid over een wijde woestenij vliegt, richting horizon en sterren.

Beelden van Pirates of the Carribbean deel 3 komen in me op bij Wish, de tweede semi-ballad. De Black Pearl die in Davy Jones’ kist over een spiegelgladde zee glijdt onder een deken van sterren. Alleen de zee is vervangen door witte wolken. Sarah zucht: "I can almost catch a star...". De Draak zit te mokken, wensend dat hij nog kon vliegen. Sarah wenst zijn vleugels terug en het volgende moment schetst het euforische orkest een beeld van een draak die triomfantelijk door het nachtelijke luchtruim suist met Sarah op zijn rug, op weg naar het Eiland der Goden. Een warm welkom van de Goden krijgen ze echter niet. The Gods Speak zit vol chaos en dreiging. Qua muziek echt het zwaarste kolos op dit album. Marco en Zuberoa - White Beard en The Iron Mask - tonen geen genade en de scene eindigt met een witte speer die gericht is op onze helden.

Ik heb een hekel aan spoilers, dus meer van het verhaal vertel ik niet. Laten we zo zeggen dat een hartverscheurende plot twist volgt. Maar zoals het gaat in het universum, is er geen yin zonder yang. Het moraal van de trilogie: licht kan niet bestaan zonder duister, en duister niet zonder licht. Een harde les voor onze hoofdrolspelers, met een bitterzoet maar prachtig einde tot gevolg. Promise trekt de conclusie uit deze lering, en finalenummer The Golden Moth is de acceptatie hiervan. Dat nummer is nog het meest verantwoordelijk voor mijn reactie beschreven in de eerste alinea... The Gate of Time slaat de laatste pagina van dit verhaal om, voorgelezen door de Draak.

En daarmee is er een einde gekomen aan de avonturen van Dark Sarah... deze versie tenminste! Heidi Parviainen heeft al meerdere malen hints gegeven naar meer verhalen maar uit andere perspectieven. Ik kan niet wachten op wat ze hierna voor ons in petto heeft.... om dit album te overtreffen moet er heel wat gebeuren. Voor The Golden Moth niets minder dan een staande ovatie. Bravo!!!