Florian Grey - Ritus

• BandFlorian Grey [DE]
• TitelRitus
• Release datum18-05-2018
• LabelEchozone [DE]
• PromotorBob Media [DE]
• Genre Dark rock / metal

Tracklist

01. Bluecifer (We Out Here)
02. Until We Go Down
03. Bereft
04. My Babylon
05. Growing Colder
06. Glimmer (Save Me)
07. Relief
08. Paraphrase
09. The Unknown Pleasure
10. A Cold Days Night
11. Blood In A Shell
12. Catharsis - Closing Ceremony

Na Gone (2015) is het nu de beurt aan het nieuwe album Ritus van het Duitse gezelschap onder de naam Florian Grey - tevens de naam van de zanger van de band. Ik moet zeggen: ik heb betere woordspelingen gehoord in mijn leven. De eerste schreden van Florian Grey op het muzikale pad dateren van 2006, toen hij de band Eves End oprichtte, waarmee debuutalbum Frozen Heart Philosophy en een tweetal EP's Eden en Dead End Hope werden opgenomen.

In 2011 besloot Florian Grey die band te verlaten, en onder eigen naam verder te gaan. Na wat opstartperikelen begon Grey in 2014 te werken aan wat z'n eerste solo-album Gone zou gaan worden. Dat album werd in het thuisland goed ontvangen, wat er toe leidde dat de doorstart een vervolg kreeg als heuse band. En dus een nieuwe album: Ritus. Door de jaren werd er overigens al veelvuldig opgetreden als band.

De muziek die we hier krijgen voorgeschoteld wordt door Floran Grey zelf omschreven als symfonische, gotische darkpop/rock, hetgeen ik volledig onderschrijf. Dit soort pop/rock - een gevaarlijk catchy combinatie van suikerzoete klanken en een gemeen duister randje - gaat gepaard met een snuifje voorzichtige metal, een scheutje industrial, en heeft raakvlakken met bands als 69 Eyes en HIM, of een meer poppy versie van Lacrimas Profundere. De muziek is zeer toegankelijk, melodieus, toch rockend, maar altijd braaf binnen de fatsoensnormen.

De aantrekkingskracht zit 'm in de combinatie van de pakkendheid en de belofte van een vleugje gevaar, een beetje stoutheid. De donkere, verhalende vocalen krijgen gezelschap van slim gecomponeerde koortjes, gebracht op een bedje van eenvoudig hakkende ritmes, basic gitaarriffjes en een sfeervol toetsenlaagje. Ik hoor er ook wel wat aansluiting bij van die somber-zwarte romantiek a la Type O Negative, al is Florian Grey niet zo duister.

Uiteindelijk hebben genoemde bands natuurlijk allemaal de mosterd gehaald in de vroege jaren '80 bij bands als Sisters of Mercy, The Mission, zelfs The Cure; en ga zo maar door. Deze muziek blijkt vaak voor rock- of metalfans een soort van guilty pleasure; of praat ik nu alleen voor mezelf? Ik kan hier in elk geval prima naar luisteren, al haast ik me om te zeggen dat de nummers op Ritus behoorlijk inwisselbaar zijn, en geen beklijvende indruk achterlaten. Maar ja, ik heb nou eenmaal een zwak voor de muziek waarmee ik (mede) ben opgegroeid.