Golgotha - Mors Diligentis

• BandGolgotha [ES]
• TitelMors Diligentis
• Release datum25-10-2022
• LabelXtreem Music [ES]
• PromotorAgainst PR [PT]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. My Burden
02. Our Trust Betrayed
03. Farewell Humanity
04. Waiting for My Death
05. Unconditional Love
06. Alone in the Dark
07. Viper Tongue
08. We the Demons

Op zoek naar meer over Golgotha dien ik eerst te bepalen welke ik moet hebben, er zijn wereldwijd al gauw een band of twintig te vinden met deze naam. Ik ga het hier hebben over de Spaanse doom metalband die oorspronkelijk al in 1992 is opgericht, maar ook twee periodes van inactiviteit kende. Dat verklaart de karige discografie die in ruim dertig jaar tijd is opgebouwd. Mijn beperkte kennismaking met deze band vond in 2019 plaats, toen ik op youtube wat video's tegenkwam van het toenmalige actuele album Erasing The Past. Dat was hun vierde langspeler, voorganger New Life dateerde van 2005 - ik bedoel maar. Eind vorig jaar verscheen album nummer vijf: Mors Diligentis.

De sound van Golgotha is terug te leiden naar de periode waarin de band ontstaan is. Begin jaren '90 vierden immers ook de 'Peaceville three' hoogtij, en daar heeft Golgotha toch aardig de muzikale mosterd vandaan. Met name Paradise Lost (die heerlijk waaierende gitaarpartijen!) klinkt voor mij als invloed uitermate herkenbaar, waarbij Golgotha bij momenten ook de gothic-kaart op tafel gooit (Our Trust Betrayed bijvoorbeeld).

Voornaamste verandering ten opzichte van het verleden: vocalist Amon Lopez heeft de band verlaten, en is vervangen door twee zangeressen, eentje voor de grunts, en eentje voor de cleane zangstem - die laatste is Mariá J. Lladó, al bekend van Bisönte. Ook bassist Andrew Spinosa is nieuw, terwijl drummer Tomeu er op de voorganger voor het eerst bij was. Gitarist Vicente Payá is de onbetwiste bandleider die de koers uitzet; van een wijziging in de muzikale aanpak is dus geen sprake.

Vanaf opener My Burden is het direct raak met de bekende melodieuze, atmosferische doom metal. Zich traag voortslepend, afwisselende zangpartijen, kippenvel-opwekkende gitaarleads, en zwaar maar loom trommelwerk daaronder. Je kunt het inderdaad zo uittekenen, maar wat is dit prachtig. Farewell Humanity en Unconditional Love sluiten hier heerlijk op aan. Ook de sfeervolle toevoeging van de keyboards past hier perfect, zeker in de uitgesponnen fragmenten. Een wat vlotter tempo (Waiting For My Death, Viper Tongue) of een spaarzame uptempo oprisping doen het goed voor de dynamiek, ook daarin wordt - gematigd, maar toch - voorzien. Op sommige van die momenten krijgt de muziek een beetje een melodeath-vibe, iet heel spannend, maar wel fijn voor de afwisseling.

Baanbrekend of heel spannend is het allemaal niet dat Golgotha laat horen, onderhoudend des te meer. Buiten de al bekende donkere verhaaltjes is het hier vooral de doomy atmosfeer waar deze band het van moet hebben. En juist dat aspect spreekt me hier helemaal aan. Verrassend leuk album!