Loading...

Istvan - Istvan

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 31-10-2016

Tracklist

01. Bohor
02. Mire
03. Stonemill
04. Rundweg
05. Kenosis

Uit Italie komen met regelmaat sterke doom en aanverwante bands en muzieksoorten. Het schijnbaar altijd zonnige land herbergt het nodige duistere - ook jonge - talent, waarvan Istvan (afkomstig uit de omgeving van Bologna) een goed voorbeeld is. Uit de albumtitel, inderdaad Istvan, leid ik af dat dit het debuutalbum is van deze band.

Het (eveneens Italiaanse) label omschrijft de muziek van Istvan met de tegenwoordig veel gebruikte term heavy psych doom. Daar kan ik het in dit geval maar nauwelijks mee eens zijn. Regelmatig is meer levendige postrock te horen, hetgeen leidt tot aardig wat dynamiek in de overwegend donkere sfeer. Klaarblijkelijk hebben de heren zich diepgaand laten inspireren door de obscure Duitse, Lutherse arts en mystiek dichter Angelus Silesius (geboortenaam: Johannes Scheffler, 25 december 1624 - 9 juli 1677).

Vanuit de eerste omschrijving verwachtte ik loodzware muziek, maar dat valt dus eigenlijk best mee; of tegen, zo men wil. Opener Bohor is eigenlijk een soort van intro, maar voor dat doel eigenlijk best lang (bijna vier minuten). Daarnaast is het redelijk ingetogen, waarmee de termen psychedelisch en doom nog niet te voorschijn zijn gekomen. Ook het lange Mire gaat meer in de richting van sferische postrock dan wat anders. De gitaren fuzzen en feedbacken met regelmaat, en het baswerk is heerlijk dik aangezet; een raakvlak is er dan ook eerder met stoner dan met doom. Wat ook zinvol is om te constateren, is dat de muziek vrijwel instrumentaal is.

Hoewel de sferische postrock lekker makkelijk naar binnen glijdt, ofwel behoorlijk toegankelijk is, kan Istvan mij niet constant boeien. Daarvoor is de muziek mij niet spannend genoeg, te vrijblijvend, en eerlijk gezegd ook te ingetogen. Voor mij is het aangename luistermuziek, een beetje voor op de achtergrond, maar ook niet meer dan dat. Afsluiter Kenosis, met z'n vette riffs, bevalt me nog het best. Dit is dan denk ik ook het logste nummer hier. Verder denk ik dat ik wel beter heb gehoord in het genre. Jammer.

Carlo Teo Pedretti - gitaar, zang

Giacomo Russo - bass

Marco Sabbatani - drums