Messa - Feast for Water

• BandMessa [IT]
• TitelFeast for Water
• Release datum06-04-2018
• LabelAural Music [IT]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Naunet
02. Snakeskin Drape
03. Leah
04. The Seer
05. She Knows
06. Tulsi
07. White Stains
08. Da Tariki Tariqat

Twee jaar geleden was ik al aardig onder de indruk van debuutalbum Belfry van het Italiaanse Messa. Toen constateerde ik al dat dit gezelschap maling had aan genres en grenzen, daarbuiten lekker z'n eigen gang ging, en verrukkelijk donkere en sfeervolle muziek maakte. Die muziek omvat psychedelica, occultisme en klassieke rock, feedback en fuzz, vermengd met elementen van sludge, doom en ambient/drone; en, schrik niet, ook nog wat jazzy uitstapjes. Eerder deze maand verscheen het tweede album Feast For Water; het lijkt me logisch dat ik daar naar uit keek.

Dan durf ik al snel de conclusie te trekken dat Messa alleen maar gegroeid is. De verschillende invalshoeken klinken nog meer coherent gemixt, de composities zitten doordacht in elkaar, en zangeres Sara laat - voor zover dat nog mogelijk is - nog meer uitersten van haar vocale kundigheid horen. Op Feast For Water geen losse flodders of onsamenhangende gedachten meer, maar goed in elkaar gestoken muziek. Naturel klinkend en zeker nergens meer geforceerd, zoals op Belfry nog wel eens het geval was.

Na intro Naunet houdt Messa het hier op vakkundig in elkaar gesleutelde composities, die er elk voor zich een eigen verhaal en spanning op na houden. Onderling vertonen de tracks weliswaar voldoende samenhang, maar ze verschillen van zichzelf meer dan genoeg om te blijven boeien. Slepend, beukend, groovend of zelfs ontroerend, met - en dat kan niet vaak genoeg genoemd worden - de zang van Sara als voorname aantrekkingskracht.

Met Tulsi als belangrijkste voorbeeld voor de brede muzikale aanpak van Messa - je gelooft het bijna niet, van blast tot saxofoon - weet deze band met Feast For Water van kop tot staart te boeien. Maar ook de twee langste composities Leah en The Seer laten echt alles horen van wat Messa te bieden heeft. En ach, eigenlijk heeft Messa alleen maar van die dynamische nummers, die allerlei emoties aanspreken. Want ook She Knows en vooral White Stains (met heerlijke old school gitaarsolo) hebben van die vettig grove sludge riffs, afgewisseld met breekbare momenten.

Een favoriet kiezen is wat dat aangaat niet te doen, hetgeen het album op zich, als geheel, alleen maar doet groeien. Misschien lijkt het wat voorbarig, maar ik durf het al wel aan om Messa met Feast For Water alvast een plekje te garanderen in mijn jaarlijst van 2018! En dan te bedenken dat er mensen zijn die doom saai en eentonig vinden; dan ken je Messa nog niet!